ဒီလုိေန႔မ်ိဳးရဲ႕ မနက္ ၈နာရီမိနစ္သံုးဆယ္တိတိမွာ အဂၤါသမီးတစ္ေယာက္အေမ့၀မ္းက ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ႔ေန႔ မွာ အေမဘယ္ေလာက္ မ်ား ကိုယ္ခ်မ္းသာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ေနလိုက္မလဲ…..
၉လလံုးလံုး လြယ္ပိုးထားရတဲ့ ဒီကေလးရဲ႕၀န္၊ ခ်ိဳ၊ဖန္၊ငံ၊စပ္၊ခါး စားခ်င္ပါလွ်က္ မစားခဲ့ရဘဲ တံေတြးသာ ၿမိဳခ် ခဲ႔ရတဲ့အေမ့အာသီသေတြ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိန္းမတစ္ေယာက္က သခၤ်ဳိင္းကုန္းကို တစ္ေန႔မ်က္ေစာင္း သံုးခါမ ကလို႔ အခါတစ္ရာပဲထိုးရ၊ထိုးရ အေမ့ရင္ကျဖစ္တဲ့ေသြး အေမ့ကေလးကိုက်န္းမာပကတိနဲ႔ ေျခလက္ အစံုပါေစ ဖို႔ပဲ ဘုရားမွာဆုအႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းေနခဲ့ပါတယ္ ဆိုတဲ့အေမ့အသြင္။
အဂၤါသမီးအတြက္ သားဖြားမီးယပ္အမ်ိဳးသမီးအိုဂ်ီနဲ႔ွအပ္ထားၿပီးကာမွ အမ်ိဳးသားဆရာ၀န္နဲ႔တဲ့တဲ့တိုးၿပီး ေမြးဖြားလာခဲ့ရတဲ့အျဖစ္။ ဆရာ၀န္ကို ရွက္ကလဲရွက္၊ ဗိုက္ကလဲနာႏွင့္ ေ၀ဒနာၾကာရွည္မခံရဘဲ ေမြးဖြားလာ တဲ့ အႏွီးထုပ္ထဲက ကေလးကိုနပ္စ္မယူလာေပးခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာမလက္ထဲက ကေလးကို ခဏသာအေမ ၾကည့္ၿပီး “ကၽြန္မကေလး မဟုတ္ဘူး” ဆိုကာဆရာမဆီျပန္ေပးသတဲ့။
ဆရာမကလဲ ဒီကေလးနဲ႔ ဒီအေမမမွားပါဘူး အႀကိမ္ႀကိမ္ရွင္းျပ။ ေနာက္ဆံုးကေလးလက္ေကာက္၀တ္မွာ ပတ္ထားတဲ့ အေဖဘယ္သူ ၊ဘယ္ဌာနက၀န္ထမ္း၊ ဘယ္ႏွစ္ရက္၊ ဘယ္ႏွစ္နာရီတြင္ ေမြးဖြားသည္ဆိုတဲ့ စာ တန္းကိုျပေတာ့မွ အေမေတြေ၀ၿပီး အႏွီးထုပ္ထဲက ကေလးလက္ကိုအတင္းျဖည္ၾကည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ အေမၿပံဳး ႏိုင္သြားပါၿပီ။ “ဟုတ္တယ္ ဒါကၽြန္မကေလး” တဲ့။
ဘာေၾကာင့္မ်ားအေမကအဂၤါသမီးကို သူ႔သမီးမဟုတ္ဘူးေျပာသလဲဆိုေတာ့ အဂၤါသမီးကအစ္ကိုေတြ အစ္ မေတြလိုထက္ ပိုဖြံၿပီးျဖဴ ေဖြး၀ကစ္ေနလို႔တဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့ အဂၤါသမီးရဲ႕လက္ ေတြကို အေမျဖည္ၾကည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ လက္မကေလးက လံုး၀န္းေဖာင္းၾကြမေနဘဲ အေဖတူလက္ျပားျပား ေလး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
အဂၤါသမီးလသားအရြယ္ကတည္းက အေအးဒဏ္ကိုခံႏိုင္ရည္မရွိပံုကို အေမေျပာျပတာ ခုထိမွတ္မိေနပါ ေသးတယ္။ ေမႊ႔ယာေပၚနဖူးကိုအပ္၊ ေျခလက္ေတြကိုရင္ဘတ္နဲ႔ဖိၿပီး ေမွာက္ယက္ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနတဲ့ အဂၤါသမီးကိုအေမၾကည့္ၿပီး ရယ္မိခဲ့သတဲ့။ ေသးစိုလို႔ လဲ မငို၊ ခ်မ္းေအးေတာ့လဲ ခပ္ေအးေအးေကြးအိပ္ေနတဲ့ အေမ့သမီးအဂၤါကို လူလည္မေလး (သို႕) လူေအးမေလးလို႔ အေမထင္ခဲ့ပံုေပၚပါ တယ္။ အေမသတိရတိုင္း အဂၤါ ရဲ႕အဲ့ဒီ႔ငယ္ဘ၀ကို ခဏခဏအေမေျပာျပတတ္တယ္။
ဒါတင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အဂၤါသမီးက လူ႔ေဇာက္ထိုးလဲျဖစ္ပါသတဲ့။ သူမ်ားေတြခ်မ္းေအးလို႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနခ်ိန္ ဆို အဂၤါက အကၤ် ီတို၊ေဘာင္းဘီျပတ္နဲ႔ေနၿပီး သူမ်ားေတြပူအိုက္ေနရင္ အဂၤါ တို႔က ေဘာင္းဘီရွည္၊ အကၤ် ီရွည္နဲ႔ ခၽြတ္ခိုင္းလို႔မရ ေဇာက္ထိုးက်တဲ့အဂၤါပါ။
ဒါနဲ႔လဲ မၿပီးေသးပါဘူး။ ေႏြဘက္ေရရွားလို႔ အစ္ကိုေတြ၊အစ္မေတြနဲ႔ အေမတစ္ေယာက္တစ္ထမ္းဆီ သယ္ယူျဖည့္ထားတဲ့ေရေတြကို အေမေစ်းသြားေနတဲ့အခိုက္ မီွရာေရသံုးဇလားလံုးကုန္ေအာင္ ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္ ေလာင္းခ်ိဳးခဲ့သတဲ့။ အေမေစ်းကအျပန္ “ဘာလုပ္ ေနတာလဲ” လို႔ အဂၤါ့ကိုရပ္ၾကည့္ေနတဲ့အစ္ကိုေတြကို ေမးေတာ့ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က အဂၤါ့ကိုလဲၾကည့္ အေမ့ေဒါသကိုလဲ ေၾကာက္ ေၾကာက္နဲ႔ “အိုက္လို႔ေရခ်ိဳးေန တာနဲ႔တူတယ္”လို႔ေျဖေပးၾကတယ္။ အေမက “ေရခ်ိဳးတာ အ၀တ္အစားမခၽြတ္ဘဲ ခ်ိဳးရသလား” လို႔လဲေမး ေရာ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္မွာေျဖစရာ အေျဖမရွိေတာ့ပါဘူး။ အဂၤါကေတာ့ အေမ့ကိုရီျပၿပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေနခဲ့ သတဲ့။ တစ္ကယ္ေတာ့ အဂၤါက အိုက္လားမအိုက္လားလဲမေသခ်ာ၊ အ၀တ္အစားခၽြတ္ၿပီးမွ ေရခ်ိဳးရမွန္းလဲ မ သိေသးတဲ့အရြယ္။ ေရကစားခ်င္ရံုသက္ သက္။
ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အေမလက့္ကိုတြဲၿပီး ေက်ာင္းကိုသြားတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေပ်ာ္သ ေလာက္ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးလို႔ အေမလွည့္ျပန္သြားတာနဲ႔ အေမ့ေက်ာကိုၾကည့္ၿပီး အသံကုန္ ေအာ္ငိုတတ္တဲ့အဂၤါ။ တစ္ရက္ကေန ႏွစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ကေနသံုးရက္ အေမ့ေက်ာကိုၾကည့္ ငိုေကာင္းေနတဲ့ အဂၤါ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ရံုးခန္းထဲေခၚသြားၿပီး စာအုပ္ေတြထည့္တဲ့ ဘီဒိုကိုျပ “အငိုမတိတ္ရင္ အဲ့ဒီ႔ အ ထဲ ထည့္ထားမယ္” ဆိုမွ လံုးလံုးႀကီး အငိုတိတ္ ဘယ္ေတာ့မွမငိုရဲေတာ့တဲ့အဂၤါ။
အစ္ကိုေတြအစ္မေတြကိုအဂၤါ့ေရွ႕မွာ အေမဆူနည္းေပါင္းစံုထဲမွ တစ္ခုကေတာ့အဂၤါ့အတြက္မွတ္မွတ္ ရရ ကိုရွိေနခဲ့တယ္။ “ဒီေလာက္ ဆိုးတဲ့ကေလးေတြ ဒီလိုမွန္းသာသိရင္ မေမြးခဲ့ပါဘူး၊ ခုျပန္ထည့္လို႔ရရင္ ခုဗိုက္ ထဲျပန္ထည့္ျပစ္တယ္”တဲ့။ အဆူခံရတဲ့အစ္ကိုျဖစ္ျဖစ္ အစ္မျဖစ္ျဖစ္ အေမ့ေရွ႕မွာ မလႈပ္၀ံ့တဲ့အခ်ိန္၊ ခဏေလး ျဖစ္ျဖစ္အပိုးက်ိဳးသြားၾကတဲ့အခ်ိန္ အဂၤါက အေမ့နားကပ္ၿပီးတိုးတိုး ေလးေမးျဖစ္ပါ တယ္။ “အေမ႔ဗိုက္ထဲကို ဘယ္လုိျပန္ထည့္မွာလဲ၊ ဗိုက္ထဲေရာက္သြားရင္ ဗိုက္ထဲမွာ အသက္ရႈက်ပ္မွာေပ့ါ”လို႔ဆိုေတာ့ ေဒါသထြက္ ေနတဲ့ အေမမရီဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ၊ ရီသံႀကီးနဲ႔ပဲေျပာပါတယ္… “ကပ္သီး ကပ္ဖဲ့” ကိုေမးတယ္တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔အစ္ကိုေတြအစ္မေတြက တေျဖးေျဖးအရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အဂၤါ႔ကိုကေလးဘ၀ကလို အေရာတ၀င္ မေနၾကေတာ့ဘဲဖာသိဖာသာ သူတို႔ကိစၥေတြနဲ႔ သူတို႔အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတဲ့အခါ အဂၤါ့ရဲ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ ရြယ္ ပ်င္းစရာအခ်ိန္ကို အေမကအပ်င္းေျဖေပးပံုက သင္းပါ တယ္။ ျမတ္မဂၤလာ၊နကၡတေရာင္ျခည္၊ တစ္ျခား ဘာသာျပန္၀ထၱဳမ်ိဳးစံုကို သူ႔ေဘးနားလွဲခိုင္းကာဖတ္ျပၿပီး အက်င့္လုပ္ေပးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပ်င္းပ်င္းရွိတိုင္း စာ အုပ္ေတြရွာေဖြဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဂၤါ။ စာတိုေပစ၊ သတင္းစာျဖတ္ပိုင္း၊ မုန္႔ထုပ္တဲ့စကၠဴမွ ဖတ္၍ရသေလာက္ကို ထမင္းစားရင္းလဲ စာဖတ္တယ္။ ေက်ာင္းစာေဘးခ်ၿပီးလဲ အျပင္စာဖတ္တယ္။ ၾကာေတာ့ လပတ္စာေမးပြဲ တိုင္း အဆင့္ကတစ္ဆယ္ကေန မဆင္းလဲမဆင္း၊တက္လဲ မတက္နဲ႔ အေမစိတ္ဆိုးပါ ေတာ့တယ္။
ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွလြဲၿပီး ဘာစာအုပ္မွဖတ္ခြင့္မရွိတဲ့ အေျခအေနျဖစ္လာေတာ့ သူမ်ားေတြက ေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ သႀကၤန္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာေနသေလာက္ အဂၤါတို႔ကနီးစပ္ရာ စာအုပ္အ ငွားဆိုင္ေတြမွာ စာေတြရွာေဖြငွားဖတ္ရတာကို အခံုမင္ဆံုး။ ဒါေပမယ့္ သႀကၤန္ရက္ကိုေန႔တိုင္း အေမ၊အေဖနဲ႔ အတူဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက္၊ ညေန ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကျပန္မွ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္ခြင့္ရတယ္။ မ နက္ကိုးနာရီမထိုးခင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားရတဲ့အခါ ကားလမ္းကိုျဖတ္အကူးသႀကၤန္ကားတစ္စီးျဖတ္ သြား တိုင္း ေအာ္ဟစ္ဆူညံသြားတဲ့ သူတို႔အေပ်ာ္ကို ဘာေတြေပ်ာ္ေနၾကပါလိမ့္လို႔နားမလည္သလို၊ လမ္းေပၚအိုင္ ထြန္းေနတဲ့ေရေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေရေတြကိုအလကားျဖဳန္းပစ္ေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးကိုလဲအဂၤါတို႔ေတြးလို႔ မဆံုးဘူး။ ဒီလိုေျပာလို႔ သႀကၤန္ကားနဲ႔မလည္ဖူး ဘူးလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လည္ဖူးပါတယ္။ ေနပူထဲ ေရအပက္ခံရသည့္ကိစၥကလဲ စိုလိုက္ေခ်ာက္လိုက္ဘာမွေပ်ာ္စရာရွာမေတြ႕။ ဒီၾကားထဲ ေရထုပ္နဲ႔ေပါက္သူ၊ ခြက္ေစာင္းခုပ္သူေတြကလဲမရွား။ မ်က္ႏွာတည့္တည့္မွ တမင္ေရြးပက္သည့္သူလဲႀကံဳတာပင္။ သႀကၤန္ကားနဲ႔လည္ဖို႔ဆႏၵမရွိေတာ့ မိဘေတြနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက္ေတာ့လဲ ငယ္တုန္းေတာ့ အဆင္ေျပ တာပင္။ အသက္အရြယ္ေလးကလဲ ကေလးမကလူႀကီးမက်တဲ့အရြယ္လဲေရာက္ေရာ အျဖဴ၊ အညိဳကို၀တ္ၿပီး ဆြမ္းခ်ိဳင့္ဆြဲ အေမ့ေနာက္ကအလိုက္ ေယာဂီေရာ၊ ဥပုဒ္သည္ေရာခ်မ္းသာမေပးခ်င္တဲ့ သေကာင့္သားလူ ရမ္းကားလက္ထဲက ေရခြက္ကိုဟန္႔တားတာလဲမရ။ဇြတ္ဆြဲေလာင္းဖို႔ ျပင္ေနတာ ေၾကာင့္ ေဒါသကေထာင္းခ နဲထ။ မဆင္ခ်င္ႏိုင္ခင္ျပဳလိုက္မိတာက ေရခြက္ကိုေစာင့္ဆြဲၿပီး ကတၱရာလမ္းေပၚလႊင့္ျပစ္လိုက္ျခင္းပါ။ အဂၤါ့ ေဒါသကို အဲ့ဒီ႔နည္းနဲ႕ ထိန္းလိုက္ေပမယ့္ အဂၤါ့အေမရဲ႕ပ်က္ထြက္သြားတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေရခြက္နဲ႔ကတၱရာလမ္း ထိခတ္သံေၾကာင့္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြရဲ႕မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာ။ အဲ့ဒီ႔တစ္ေန႔လံုး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဘ ၀င္ကိုမက်ပါဘူး။ အဂၤါ့အေမကလဲ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမွာ တစ္ခြန္းမွစကားမဟပါဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္လဲ ဘာ စကားမွကိုအစမေဖၚတာပါ။မနက္ေရာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားဖို႔ ေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္ေတာ့“ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မလုိက္နဲ႔။ စာအုပ္ကိုညေနမွငွားဖတ္”ဆိုတဲ့အဂၤါ႔ အေမအေျပာ။ အဂၤါ့အႀကိဳက္ စာအုပ္ပံုထဲေဇာက္ထိုးစိုက္ သြားသလိုပါပဲ။ အဂၤါ့ကိုအေမမေျပာေပမယ့္ အစ္ကိုေတြက တစ္ဆင့္ျပန္သိရတဲ့ အေမေျပာတဲ့ စကားက “မိုက္တိမိုက္ကန္းနဲ႔”တဲ့။
အဲ့ဒီ႔လိုနဲ႔ဆယ္တန္းေျဖထားၿပီး စာအုပ္ပံုထဲကမထတဲ့အဂၤါ့ကို အေမ့ရဲ႕စာအုပ္ပံုထဲကဆြဲႏႈတ္နည္းက ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတက္ခိုင္းၿခင္းပါ။စာအုပ္ေတြေရြးဖတ္မ၀ေသးတာေၾကာင့္ သင္တန္းသာသြားေနရတယ္ စိတ္၀င္စားမႈကဇီးရိုးဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ Basic ကေန Advanceလဲေရာက္ေရာ စာေမးပြဲေတြပါပါလာၿပီဆုိ ေတာ့ ဖတ္ခ်င္တာေတြခဏခ်ၿပီး သင္တန္းကစာကိုအရင္လုပ္၊ သင္တန္းကစာေမးပြဲၿပီးရင္ အျပင္စာအုပ္ျပန္ ဖတ္လိုက္နဲ႔ အဂၤါ့၀ါသနာက စာဖတ္ရာကေနစာေရးခ်င္လာတာပါပဲ။ စာတိုေပစေတြေရးၿပီးျပစ္ထားခဲ့တိုင္း သိမ္းဆည္းရတဲ့ အေမေတြ႕သြားၿပီး တစ္ခြန္းတည္းေျပာပါတယ္ “စာေရးတာ စိတ္ကူးယဥ္တဲ့အလုပ္၊ ခ်မ္း သာမဲ့အလုပ္မဟုတ္ဘူး”တဲ့။ အဂၤါ့အေတြးမွာ ဒက္ခနဲရိုက္သြင္းလိုက္တဲ့အေမ့စကားပါ။ အဂၤါမခ်မ္းသာခ်င္ပါ ဘူး။ ခ်မ္းသာလဲ ထမင္းသံုးနပ္ပဲစားရမယ္ဆိုတာ အဂၤါ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဂၤ့ါ အေမကိုေတာ့ အဂၤါစိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္။
ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ အေ၀းသင္တက္ရင္းအဂၤါအလုပ္လုပ္ပါတယ္။ အလုပ္အားတိုင္းလုပ္တတ္တဲ့ အလုပ္ ကတစ္ေယာက္တည္းေသာ သူငယ္ခ်င္းေလးနဲ႔ၿမိဳ႕ထဲပတ္၊ လူေတြကိုေလွ်ာက္ၾကည့္၊ ဘ၀အေၾကာင္း ေျပာ ျဖစ္ၾကသလိုသူ႔အိမ္အေၾကာင္းအႀကံဥာဏ္ေပးရင္း ကိုယ့္အေၾကာင္းလဲတစ္စြန္းတစ္စရင္ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အ ရင္ကအိမ္ၿမဲခဲ့တဲ့အဂၤါ အလုပ္လုပ္ေက်ာင္းတက္ရင္း အလုပ္ပိတ္ရက္ဆိုအေမ့အနား လဲမကပ္ အဂၤါ့ကိုဖမ္းလို႔ မမိေတာ့တဲ့အထိကို အဂၤါလမ္းသလားတိုင္း အိမ္ေရွ႕ထြက္ေမွ်ာ္ေနတတ္တဲ့အေမ့ကို အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေနာက္က် တိုင္း မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြး ၿပံဳးရီျပခဲ့တဲ့အဂၤါ။
ဘြဲ႕ရၿပီး သံုးႏွစ္ေက်ာ္တိတိ သာမန္အလုပ္ေလးမွာ၊ ကိုယ္နဲ႕အံ၀င္ခြင္က်မျဖစ္တဲ့အလုပ္မွာ သည္း ခံနည္း မ်ိဳးစံု၊ စိတ္ရွည္နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ အလုပ္ကိုထမင္းေမ့ဟင္းေမ့အထိ ႀကိဳးစားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ႀကိဳးစားမႈရယ္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အစ္ကိုရဲ႕ကူညီမႈရယ္နဲ႔ သူေဌးအတြက္မ်က္ႏွာပန္းလွတဲ့စီးပြားေရးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပ မယ့္ အဂၤါတစ္ေယာက္အူမႀကီးခဏခဏေရာင္တဲ့ေရာဂါနဲ႔ အေမေဆးခန္းလိုက္ျပေပးရတိုင္း ဆရာ၀န္ကို တိုင္ေနတဲ့ အေမ့ပံုရိပ္ကိုျမင္ရတိုင္းပိုပိုေသခ်ာတဲ့အေတြးက အဂၤါလိုခ်င္တာ အဲ့လိုဘ၀မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ပါပဲ။ အဂၤါတစ္ေယာက္ ခပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းကိုပ်ံခ်င္လာတာ အဲ့ဒီ႔အခ်ိန္က အေမဘယ္ရိပ္စားမိလုိက္ပါ့ မလဲ။
အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ပဲ၊ အိပ္ခ်ိန္ေတြဖဲ့ၿပီး သင္တန္းေတြျပန္တက္၊ သင္တန္းလဲမၿပီးတၿပီးအျဖစ္မွာ passport လဲ လက္ထဲေရာက္၊ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေလွ်ာက္ေပးတဲ့ေက်ာင္းကလဲက်ၿပီဆိုတာနဲ႔ အဂၤါတစ္ေယာက္ ေသြး နားထင္ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ေသြးနထင္ေရာက္လို႔မွ မဆံုးေသးဘူး အဆုတ္မွာ အစက္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ေဆး စစ္ခ်က္အေျဖေၾကာင့္ အဂၤါတစ္ေယာက္ေခါင္းကိုမိုးႀကိဳးအျပစ္ခံရတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ေတာ္ေသးတာက အစ္ကို႕ ရ႕ဲအသိ သူငယ္ခ်င္းအစ္မတစ္ေယာက္ကပဲ ဒီကဆရာ၀န္မရဲ႕လိပ္စာကိုလွမ္းေပးၿပီး သူ႔ေဆးစစ္လက္မွတ္နဲ႔ သူ႔ေဆးကိုေသာက္ၿပီး အလုပ္ဆက္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ သင္တန္းတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလဲျပန္တက္ေနခဲ့တယ္။ သင္တန္း ကအျပန္ေနာက္က်တာေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွမႀကိဳဖူးတဲ့အဂၤါ့အေမ လမ္းထိပ္ထြက္ႀကိဳေနတာကိုလဲ သိပ္ဂရု မထားမိခဲ့တဲ့အဂၤါ။
အဂၤါ့အျဖစ္က ေမြပူရာကင္းေမွာက္ ဆိုတဲ့အတိုင္းပါပဲ မနက္မနက္ေရထတင္တဲ့အေဖ၊ လမ္းေပၚကေရခ်မ္း စင္ကိုေရျဖည့္ေနတဲ့ အခိုက္မီးတင္စက္ရဲ႕ အခ်က္ေပးေအာ္သံကို ၾကားပံုမရတာေၾကာင့္ အိမ္ေပၚထပ္က ေျပး အဆင္း ေလွကားသံုးဆစ္ကို ညာေျခေခါက္က်သြားပါေတာ့တယ္။ လဲက်သြားမေပမယ့္ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အီ စလံေ၀သြားတဲ့ခံစားမႈပါ။ ဒီေလာက္နဲ႔အမွတ္မရွိတဲ့ အဂၤါကအလုပ္ကိုသြား ျဖစ္ေအာင္သြားလိုက္ပါေသး တယ္။ အလုပ္ေရာက္လို႔ တစ္နာရီေလာက္လဲၾကာေရာ ညာဖက္ေျခေထာက္တစ္ခုလံုးေထာက္လုိ႔မရေတာ့ တဲ့အျပင္ ေရာင္ရမ္း နာလာလိုက္တာ မငိုတတ္တဲ့အဂၤါ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္လာတဲ့အထိပါပဲ။
အလုပ္တူတူလုပ္တဲ့ညီမရဲ႕အကူနဲ႔ Taxi ငွားၿပီးအိမ္ျပန္ဖို႔ျပင္ေတာ့ Taxi ဆရာက အေၾကာျပင္ဆရာကို သိ တယ္ဆိုၿပီးေခၚသြားေပးတဲ့ေနာက္ မယံုတစ္၀က္၊ ယံုတစ္၀က္နဲ႔လိုက္ခဲ့တဲ့အဂၤါ။ ေဆးစည္းၿပီး အေမရွိတဲ့အိမ္ ကိုပဲအေျပးျပန္တဲ့အဂၤါ။ ေလွကားသံုးထစ္ကို မတက္ႏိုင္လို႔ေဒါသႀကီးေနတဲ့အဂၤါ့ကိုအေမျမင္ေတာ့ မ်က္ႏွာမ ေကာင္းရွာဘူး။ ဒီေတာ့မွ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ျပန္ျပင္ၿပီး ခပ္အစ္အစ္ရီခဲ့တဲ့ အေမ့ ရဲ႕အဂၤါပါ။
အဂၤါ့ရဲ႕အခက္အခဲေတြက ဒီေလာက္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ အဂၤါဒီကိုထြက္မလာခင္မွာ ၂၀၀၈ ေမမွာနာဂစ္မုန္းတိုင္းျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ႔ညက အေမနဲ႔အဂၤါစကားေတြေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ည။ ေတာ္ ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ည။ အဲ့ဒီ႔လိုနဲ႔ မိုးေတြတစ္ေျဖာက္ေျဖာက္ရြာရာကေန ေလေတြထန္မိုးေတြလဲ သည္း ေရာ ေဘးၿခံကအိမ္မရွိဘဲ ကြက္လပ္ခ်ည္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ တိုက္သမွ်ေလက အဂၤါတို႔အိမ္ကို တြန္းတြန္း လႈပ္ေနသေယာင္။ မနက္လင္းအားႀကီးေလ မိုးကႀကီးေလ။ ေလတိုက္လို႔ အိမ္လႈပ္ေနတိုင္း အေမကအိပ္ရာ က ကုန္းကုန္းထ။ အဂၤါက အေမ့ကိုစိတ္ပူတာေၾကာင့္ အိပ္ယာကအထမခံဘဲ ရင္ဘက္ကေနဆြဲဖိထား။ အဲ့ဒီ႔ လိုနဲ႔ မနက္လဲလင္းေရာ အိမ္ကသြပ္သံုးခ်ပ္ကြာပါေလေရာ။ မိုးေလစဲေတာ့ ေယာကၤ်ားသားတစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့ အဂၤါတို႔အိမ္အတြက္ အေမသြပ္ရိုက္ဖို႔သံအရွာထြက္ရသလို ရွိသမွ်သံေလးနဲ႔လက္ခစားလက္သမား တစ္ေယာက္ကို သံကိုဟိုလိုရိုက္၊ဒီလိုရိုက္နဲ႔အားမရႏိုင္တဲ့အဂၤါ။ အိမ္အမိုးလံုေတာ့ မိုးထဲေရထဲဒူးဆစ္ေလာက္ မတက္စဖူးတက္ေနတဲ့ေရထဲ ေသာက္ေနရတဲ့ေဆးျပင္းေတြေၾကာင့္ေနထိုင္မေကာင္းဘဲ က်ိဳးက်ေနတဲ့သစ္ ကိုင္း ေတြအဆယ္ထြက္၊ အရွင္းထြက္ရေသးတယ္။ မိုးေလကင္းလို႔ အိမ္အနီးနားပဲၾကည့္ၾကည့္ ၿမိဳ႕ထဲပဲၾကည့္ ၾကည့္ တံုးလံုးပက္လက္ျဖစ္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြေၾကာင့္ ပူေနတဲ့ေနအရွိန္က ပိုပူလာသလိုခံစားရသလို အဂၤါ့ရဲ႕ စိတ္ကူးက ပိုပိုေသခ်ာသြားတယ္။ အဂၤါ့မွာလုပ္စရာ ေတြတစ္ပံုႀကီးရွိေနတယ္။
အဲ့ဒီလိုနဲ႔ အဂၤါ့လုပ္ခ်င္တာေတြကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ဆိုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ ေလဆိပ္ထဲအ၀င္ အစ္မ ေတြနဲ႕အေမ့ကိုမခ်ိၿပံဳးနဲ႔ႏႈတ္ ဆက္ၿပီးအေဖ့ကိုရွာေတာ့ ကားေပၚသြားႏွင့္ၿပီဆိုတဲ့အေမ့ရဲ႕လက္ဟန္ေျခဟန္ အမူအရာ။ အဂၤါတစ္ေယာက္ အေမမပါဘဲပထမဦးဆံုးခရီး ထြက္ခဲ့ရျခင္းပါ။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့လဲ အဂၤါတစ္ ေယာက္ ဘာမွစားမ၀င္။ ဒီကိုေရာက္လို႔တစ္လတိတိ အဂၤါ့လည္ေခ်ာင္းထဲ ေရကလြဲၿပီး ဘာမွၿမိဳခ် လို႔မရခဲ့ဘူး။ အိမ္ကိုဖုန္းေခၚလို႕ အေမက အဂၤါ့ကိုဘာစားလဲလို႔ေမးရင္ေျဖစရာစကားမရွိပါဘူး။ ဘာမွမွစား လို႔မွမရခဲ့ တာ။ အေမ့အေမးကိုအေျဖမေပးဘဲၿငိမ္ေနတဲ့အခါတိုင္း အေမကတစ္ခြန္ထပ္ေမးပါတယ္ “ အဲ့ဒီ႔ကို ဘယ္သူကလႊတ္တာလဲ” တဲ့။ “ကိုယ့္ ဖာသာကိုယ္လာခ်င္ခဲ့တာ”လို႕ အေမ့အေမးကိုစိတ္ထဲက အေျဖေပးၿပီး တဲ့ေနာက္ပိုင္း အဂၤါ့ကို အဂၤါ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ရွာေဖြေတြ႕သြားပါ တယ္။
အဲ့ဒီလိုေတြ အေမကအဂၤါ့ကိုအေျဖေတြထုတ္ေပးခဲ့တာေတာင္ အေမ့အဂၤါ့ကိုသိပ္ခ်စ္ခဲ့ဘူး။ နားမလည္ခဲ့ဖူး ပဲမွတ္ယူခဲ့တာပါ။ အေမ့ဆီက အဂၤါသမီးတစ္ေယာက္ဘာမွမရခဲ့ဘူးပဲထင္ခဲ့တာပါ။ တစ္ကယ္ေတာ့ အဂၤါ အေမ့ဆီက အမ်ားႀကီးကိုရခဲ့တယ္။ ပထမဦးဆံုးရႏိုင္ခဲတဲ့ လူ႔ဘ၀ကို အေမေပးလို႔ရခဲ့တယ္။ ဆံုးမသြန္သင္ ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့လဲ စကားပံုေတြနဲ႔ႏိႈင္းၿပီး နာယူလက္ခံတတ္ေအာင္သင္ေပးခဲ့တယ္။ စာအုပ္ေတြထဲမွာ မွတ္ လို႔ မကုန္တဲ့ပညာေတြနဲ႔ ဘ၀ေတြရွိတဲ့အေၾကာင္း စာဖတ္ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တယ္။ စာအုပ္ထဲမွာတင္ ဘ၀ရွိ တယ္ထင္မွတ္ေနတဲ့ အဂၤါသမီးကို ေခတ္ေပၚဆြဲေခၚၿပီး သင္တန္းေတြတက္ေစၿပီး ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ျမင့္ မားလာ ေအာင္လုပ္ေပးျပန္တယ္။
အဂၤါသမီးက ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အထိဘာမွမဟုတ္ေသးပါဘူးအေမ။ ဒါေပမယ့္အေမ့အတြက္ေတာ့ အဂၤါ သမီးျဖစ္ေနတာနဲ႔တင္ကို အေမေက်နပ္ေနမွာပါ။ ဒီေန႔ရဲ႕မနက္ ၈နာရီခြဲဆုိတာကို အေမျပန္ေတြးၾကည့္ေန ရင္ အဂၤါသမီးလဲအေမ့ေပးတဲ့ဒီ၈နာရီခြဲကို ေက်းဇူးတင္မဆံုးရွိေနတာပါအေမ။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ။ မိနစ္ေပါင္း မ်ားစြာကို အေမစုေဆာင္းခဲ့ရတဲ့ အေမ့ရဲ႕စုဗူးေတြထဲက တစ္ဗူးဟာအဂၤါသမီးပါအေမ။ ဒါေပမယ့္ အေမ ..စုဗူးေတြတိုင္းမွာ အေၾကြေကာ ရာတန္ေကာ၊ေထာင္တန္ေကာေရာထည့္ၾကသလို အေမ့သမီးအဂၤါရဲ႕ စိတ္ ကူးထဲမွာ၊ဦးေႏွာက္ထဲမွာ မေကာင္းတာေတြေကာ၊ေကာင္းတာေတြပါ ျပည့္ညက္ေနရင္ အဲ့ဒါ အေမနဲ႔လံုးလံုး မဆိုင္ပါဘူး။ အေမေပးသမွ်ကို ေကာင္းတာေတြခ်ည္းမယူတတ္တဲ့ အဂၤါ့ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္အေမ။
အေမ…..၂၈ႏွစ္လံုးလံုးအေမ့ကိုေပၚတင္ဆိုးခြင့္မေပးခဲ့တဲ့အဂၤါ့အတြက္ အေမဆိုတာ ဥာဏ္ႀကီးရွင္ပါ။
(ဘယ္ေမြးေန႔မွ ဒီႏွစ္ေမြးေန႔ေတြေလာက္ ရင္နာစရာမေကာင္းဘူးအေမ။ အေမ့ေျခဖ၀ါးေတြကိုကာကြယ္ဖို႔ရည္စူးၿပီး ဖိနပ္တစ္ရံနဲ႔ ကန္ေတာ့ခြင့္မရခဲ့တာ သံုးႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီေနာ္အေမ)
