လက္ဦးဆရာ မည္ထိုက္စြာ ပုပၺါစရိယ မိနွင့္ဖ

“လက္ဦးဆရာ မည္ထိုက္စြာ ပုပၺါစရိယ မိႏွင့္ဖ”ဟု ကၽြန္မတို႔ ေကာင္းေကာင္း သိထားၾကတဲ့ စကားေလး ရဲ႕ အက်ယ္အ၀န္းကို တကယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ အမွန္တကယ္ နားလည္လက္ခံတဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈံး ရွိသလဲလို႔ ကၽြန္မ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး စစ္တမ္းေကာက္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ ရွင္။ စစ္တမ္း အစစ္အ မွန္ျဖစ္ဖို႔ မဲေပးစရာေတာ့ မလိုဘူးေပ့ါရွင္။:D

မိဘတိုင္းဟာ သားသမီးတိုင္းအတြက္ တကယ့္လက္ဦးဆရာပါ။ ဒါကိုလက္ခံဖို႔ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္သူ႔ ေထာက္ခံခ်က္မွမပါပဲ ရဲရဲ၀ံ့၀႔ံဆို၀ံ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ ယံုၾကည္လက္ခံတဲ့ အခ်ိန္ဟာ အနည္းငယ္ေတာ့ ေနာက္က်ေကာင္း ေနာက္က်ေနႏိုင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ႔ေနာက္က်ေနတဲ့ သူေတြထဲမွာ ကၽြန္မလဲ ထိပ္ဆံုးကအမွန္တကယ္ ပါ၀င္ေနပါတယ္။ :D(ဒီလိုေျပာလို႔ မိဘေက်းဇူးကို ထိုင္ၿပီး ေဆာ္ကား ေနသူလို႔ေတာ့အထင္မေစာေစခ်င္ပါဘူး)

ကၽြန္မေစာေစာက ႀကိဳတင္ေျပာခဲ့ပါတယ။္ အမွန္တစ္ကယ္ နားလည္လက္ခံတဲ့သူလို႔။ တစ္ကယ္ ေတာ့ နားလည္တာနဲ႔ လက္ခံတာဟာမ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္း တည္းမွာရွိေနေပမယ့္ အခ်ိဳးက်ခ်င္မွ က်တတ္တာပါ။ နားလည္ၿပီး လက္ခံတဲ့ရွိသလို နားမလည္ပဲ လက္ခံထားရတဲ့သူေတြလဲ ရွိေန ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ နားမလည္ပဲ လက္ခံထားရတဲ့သူ စာရင္းထဲမွာပါပါတယ္။

ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ထဲက အရိပ္တၾကည့္ ခ်စ္ၾက၊သြန္သင္ဆံုးမၾကနဲ႔ အစြမ္းကုန္ ေျမေတာင္ေျမွက္ ေပးၾကသလို အစြမ္းကုန္ ပိတ္ပင္တားဆီးမႈေတြလဲ ရွိႏွင့္ေနပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းမေနခင္ တြတ္တီး တြတ္တာ ေျပာတတ္တဲ့အရြယ္ကတည္းက အမိအဖကို ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကရပါတယ္။ အမိအဖ၏ အမူအက်င့္ကို ေကာင္းတာေရာ ဆိုးတာပါတုပ သင္ယူၾကပါတယ္။ မသိမသာသင္ယူ ခဲ့တဲ့ အက်င့္စ ရိုက္ေလးေတြဟာ အသက္အရြယ္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် အင္မတန္ ရင့္သန္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ေကာင္းတာကို တုပသင္ယူခဲ့ၾကလွ်င္ေတာ့ ရင္ေလးစရာ မေကာင္းလွေပမယ့္ မေကာင္းတာကိုသာ တုပသင္ယူ ခဲ့ၾကလွ်င္ဘ၀စာေမးပြဲမွာ ဖ်က္စရာခဲဖ်က္ေပးမထားပါဘူး။

ကၽြန္မကေတာ့ အေမ့အေျပာအဆိုနဲ႔ စာဖတ္၀ါသနာပါျခင္းကို လက္ခံထားသူပါ။ အေဖ့အမူအက်င့္၊ ေျပာပံုဆိုပံု၊ ေနပံုထိုင္ပံုကိုလည္း မသိလိုက္မသိဖာ သာရထားပါတယ္။ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္မေလ့လာ အားက်ခဲ့တာအေမပါ။ကၽြန္မအေမက အေဖနဲ႔မတူပဲ လူ၀င္ဆံ့ပါတယ္။ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ အေမမသိတဲ့သူရွားပါတယ္။ ကၽြန္မမသိတဲ့ ကၽြန္မအရြယ္ ရပ္ကြက္ထဲက မိန္းက ေလးေတြကို အေမသိသလို ခင္လဲခင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ သိခဲ့တဲ့ခင္ခဲ့တဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကၽြန္ မသာေမ့ခ်င္ေမ့သြားမည္။ အေမကေတာ့ သူသတိရတိုင္း ေမးတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေမနဲ႔ ေစ်းလိုက္သြားတဲ့အခါကၽြန္မ ေမ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မငယ္သူငယ္ခ်င္းကို သမီးရယ္ သူကသမီး သူ ငယ္ ခ်င္းဘယ္သူေလ၊ သမီးနဲ႔ ဘယ္အတန္းတုန္းက အတူတက္ခဲ့တာဟု အတိအက် ျပန္ေျပာျပ တတ္သည္။ ကၽြန္မကေတာ့ အေမေျပာမွ အင္းအဲလုပ္ရင္း ေမွးလိုက္ေနခိုက္ အေမႏွင့္ကၽြန္မငယ္ သူငယ္ခ်င္းေလးကေတာ့ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြလို ေျပာဆိုရီေမာေနသည္မွာ ကၽြန္မက ေဘးလူ သာသာပင္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။

ကၽြန္မကလဲ အေမ့အတုကို အတိအက်ပင္ခိုးပါသည္။ အေမ႔အသိမ်ားျဖစ္ၾကေသာ အေမ႔သက္တူ ရြယ္ တူမဆိုထားႏွင့္ အေမ့ထက္ အသက္အရြယ္ ႀကီးသူမ်ားကိုပင္ ကၽြန္မ ခင္ခင္မင္မင္ေပါင္း သင္းတတ္ သည္။ ေက်ာင္းမေနခင္ကတည္းက အေမ့လက္ကိုဆြဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက္သြားခဲ့ ရေသာ ကၽြန္မမွာ အေမ့မိတ္ေဆြ သီလေစာင့္တည္သူမ်ားၾကားထဲတြင္ ခ်စ္စရာကေလးေလးမွ တစ္ဆင့္ အရြယ္ေရာက္ လာတဲ့အထိ ေနရာေပး ခင္မင္တတ္ ၾကသည္။ လူႀကီးမ်ားကလဲ စကား တတ္ေသာ ကၽြန္မကို ခ်စ္ၾကသည္ေလ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ အကၽြမ္းတ၀င္ ရွိခဲ့တဲ့ကၽြန္မ လူႀကီးသူမကို ခ်စ္ရမယ္မွန္း၊ ရိုေသရမွန္း တြဲကူေဖးမရမယ္မွန္း သင္စရာမလို တတ္ခဲ့ သည္ မွာလဲ အမွန္ပင္။

အေမမခင္တဲ့သူလဲရွားပါတယ္။ အေမက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနာက္ေနာက္ ေျပာင္ေျပာင္ အင္မတန္ ေန တတ္ပါတယ္။ စကားလဲ အင္မတန္မ်ားပါတယ္။ ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္ ဆိုသလိုမ်ိဳးေပ့ါ။ အေမ႔ရဲ႕ အား လပ္ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးလွ်င္ တစ္ ေရးတစ္ ေမာမအိပ္ခင္ အေမလုပ္တတ္တဲ့တစ္ခုတည္းေသာ အလုပ္ကစာဖတ္ျခင္းပါ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုရွိပါ ေသးတယ္။ အေမက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဘုရားတရားအင္မတန္လုပ္ပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္မ်ား ဘုရားတရားလုပ္ပါသလဲဆိုလွ်င္ ကၽြန္မငယ္ငယ္က အေမနဲ႔အတူ အိပ္ယာ၀င္ဖို႔ အေမဘုရားရွိခိုး ပုတီးစိပ္တာကို ေဘးမွာထိုင္ေစာင့္ေနရာမွ၊လွဲေလ်ာင္း၍ တစ္မ်ိဳး၊ လွဲေလ်ာင္း ေနရာ မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အထိပင္ျဖစ္ပါသည္။ အိပ္မေပ်ာ္ခင္အထိေတာ့ အေမဆိုသမွ် ဘုရားစာ ကိုၾကား ရဖန္မ်ားလို႔နားၾကားနဲ႔တင္ ကၽြန္မအလြတ္ရၿပီး အေမႏွင့္အတူ တိုးတိုးလိုက္ဆိုမိတတ္ၿမဲပါ။ ကၽြန္မရဲ႔ ညအိပ္ရာ၀င္နည္းက အေမ့ေဘးေခြေခြေလး အိပ္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း အနက္အဓိပယ္ မသိတဲ့ ဘုရား ရွိခိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို သင္ယူျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မလဲအေမ့လိုပင္ ေတြ႔သမွ်ႀကံဳသမွ် သူငယ္ခ်င္းမွန္သမွ်ကို ခင္တတ္ပါသည္။ ကၽြန္မသူငယ္ ခ်င္း မ်ားလဲကၽြန္မကို ခင္ၾကပါသည္။တစ္ခုပဲေပ့ါေလ ကၽြန္မခင္ခဲ့တဲ့သူကို အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္ လွ်င္ေမ့ ေလ်ာ့ျပစ္တတ္တာေလး တစ္ခုကေတာ့အေတာ္ဆိုးပါတယ္။ :D ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနာက္ ေနာက္ ေျပာင္ေျပာင္ ေနတတ္တဲ့ေနရာမွာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာလာသမွ်ကို ပ်က္လံုးထုတ္တတ္ လြန္းလို႔ လူ ရႊင္ ေတာ္လုပ္စားလို႔ရၿပီဟု အတိအက်ပင္ ဂုဏ္ျပဳခံထားရသည္။ ေနာက္တစ္ခုက အခ်ိန္အားအား မအားအား ေခ်ာင္ကတ္ၿပီး ေတြ႔ရာစာအုပ္ဖတ္ေနတတ္တာပင္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ကၽြန္မလက္စြဲက ေရႊေသြးဂ်ာနယ္။ တစ္ပတ္တစ္ခါထြက္တဲ့ ေရႊေသြးကိုဖတ္လဲဖတ္ ပံုတူလဲလိုက္ ဆြဲနဲ႔ ကၽြန္္မစာဖတ္ မပ်င္းခဲ့ပါဘူး။ လက္တည့္လဲစမ္းတဲ့အေနနဲ႔ ပံုတူလိုက္ဆြဲရတာကို ေပ်ာ္ခဲ့ဘူးပါ တယ္တယ္။ ျခြင္း ခ်က္ကေတာ့ ေက်ာင္းစာေတာ့ မပါဘူးေပ့ါေလ။ :D နဲနဲေလးအသက္ႀကီးလာ ေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြမွ တစ္ဆင့္ မဂဇင္း။ မဂဇင္းမွတစ္ဆင့္ကဗ်ာေတြ ၀ထၱဳေတြဖတ္ရင္း စာေတြက တဆင့္လူ႔အေၾကာင္း သိသမွ်သင္ယူပါတယ္။

ကၽြန္မအေဖကေတာ့ လူေအး၊လူရုိးတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္သည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ၿပံဳးျပတတ္တဲ့ သူလဲျဖစ္သည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို သည္းညည္းခံသူလဲျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္အားနာ တတ္တဲ့ သူလဲျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ေက်ာင္း ဘြဲ႔တစ္ခုရေအာင္ယူခဲ့တဲ့အေဖ။ စည္းကမ္းႀကီး တဲ့ ေနရာမွာထူးခၽြန္တဲ့အေဖ။တစ္ေန႔အသံုးစရိတ္ တစ္ေန႔မွတ္ တတ္တဲ့အေဖ။ ၿခံေဘးပတ္ပတ္ လည္ ေျမပို ရွိသမွ်လဲ စိုက္တတ္ပ်ိဳးတတ္တဲ့ အေဖ။သူ႔ထက္ အသက္ႀကီးႀကီး ငယ္ငယ္ “ကၽြန္ေတာ္ လို႔” က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံ ေျပာဆိုတတ္တဲ့ အေဖ။ ကၽြန္မေလ့လာ အတုခိုးခဲ့တဲ့ကၽြန္မ အေဖအေၾကာင္း ေတြမွာေတာ့ ဇာတ္တို႔ အၿငိမ့္တို႔အေဖအင္မတန္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါသတဲ့။

ကၽြန္မလဲ အေဖ့လိုပင္ လူေအးမေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ လူရိုးတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္တာ ၀န္ခံပါတယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကသူမ်ားလို ေမ်ာက္ရံႈးေအာင္မေဆာ့တတ္ခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေနရာ တည္းမွာထိုင္ၿပီး ေအးေအးသက္သာ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေဆာ့တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မရွိေနလို႔ ေဆာ့ေနမွန္း ေတာင္ မသိႏိုင္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ေပ့ါ။ အသက္အရြယ္ႀကီးလာေတာ့လဲ သူမ်ားကို ပိုးခနဲ၊ ပက္ ခနဲ ျပန္ေျပာဖို႔ ၀န္မေလးတတ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ လူေအးတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေနေပ်ာ္ တုန္း ပါပဲ။ ကၽြန္မကို ဒုကၡေပးတဲ့သူငယ္ခ်င္းမွန္သမွ်ကိုလဲ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ေအးေအးစက္စက္ ၾကည့္ တတ္ လြန္းတဲ့ ကၽြန္မပါ။ မနာလို၀န္တိုစိတ္ရွိသူကုိ တုန္႔ျပန္ေျပာဆိုဖို႔ထက္ သည္းညည္းခံလိုက္ဖို႔ကို ကၽြန္မအေဖက ေရွ႕ကသင္စရာမလိုပဲ ကၽြန္မအတုယူတတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။ လကုန္အထိ သံုးဖို႔ရ ထားတဲ့ မုန္႔ဖိုးေတြ ကိုသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မုန္႔ဆိုင္အတူထိုင္တိုင္းအားနာပါးနာ ထုတ္ထုတ္ရွင္းတတ္ လြန္းလို႔ လမကုန္ခင္ အသံုး စရိတ္ျပတ္သြားတတ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ျပန္ျပန္ ရွင္းေပး မယ့္ မုန္႔ေကၽြးပြဲေတြဆိုလဲ အားနာဗိုက္ဆာလွ်က္က ျငင္းတတ္ပါေသးတယ္။ အဲ့ေလာက္အထိကို အေဖ့ဗီဇနဲ႔ကၽြန္မ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ခဲ့တာပါ။

အေဖ့လို ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္မေက်ာင္းခဲ့ရေပမယ့္ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကုိယ္ေက်ာင္းရဲဖို႔ အၿမဲသတိၱေတြလဲ ရွိေနခဲ႔ျပန္ပါတယ္။စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ေနရာမွာလဲ အေဖ့ေျခရာ တစ္၀က္ေလာက္ေတာ့ ကၽြန္မနင္း ႏိုင္သည္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ သိမ္းဆည္းထားသည့္အရာမ်ားေနရာေရြ႕ေနလွ်င္ ျမင္တာႏွင့္သိသလို စိတ္လည္း အင္မတန္ဆိုးတတ္ပါသည္။္သူ႔ေနရာႏွင့္သူထားေသာ ပစၥည္းမ်ားဟိုေရာက္ ဒီေပ်ာက္ ျဖစ္ ေနလွ်င္လည္း စည္းကမ္းဆုိတာ ဘယ္လို၊ညာလိုဟု အေဖ့ထက္ဦးေအာင္အစ္ကို ၊ အစ္မေတြ ကိုမန္း မႈတ္ဆရာလုပ္တတ္ပါေသးသည္။ ကၽြန္မကိုယ္ တိုင္လည္း စည္းကမ္းရွိရွိေန ထိုင္သလို၊ စည္းကမ္းရွိ သူမ်ားကိုလည္းအားက်အတုယူမိတတ္၏။

ကၽြန္မကအေဖ့လို တစ္ေန႔အသံုးစရိတ္တစ္ေန႔ မမွတ္တတ္။ အေမ့လို ဒီေန႔ဘာသံုးတယ္၊ ဘာက ဘယ္ေလာက္ ဟု လက္တန္းရြတ္ျပတတ္သူပင္။ အေဖစိုက္သမွ်အပင္ကို စိတ္မ၀င္စားေပမယ့္ မိုးတြင္းေရာက္တိုင္း အေဖႏွင့္ကၽြန္မ အတိုက္အခံျငင္းၾကသည္မွာ သစ္ပင္ေရေလာင္းျခင္းအ ေၾကာင္း။ ကၽြန္မက မိုးရြာေနတာေတာင္ အပင္ေတြကိုေရထြက္ ေလာင္းတတ္တဲ့ အေဖ႔ကိုတား ျမစ္တတ္၏။ အေဖကလဲသူ႔သဘာ၀ မွ်တတဲ့ေရေတာ့လိုတာေပ့ါဟု ေျပာဆိုကာ ေရထြက္ေလာင္း တတ္ၿမဲ။ အေဖကသူမွန္တယ္ ထင္လွ်င္အေလ်ာ့ မေပးတတ္၊ ကၽြန္မကလဲ ေခါင္းမာကာတားျမစ္ ၿမဲတားျမစ္တတ္သည္မွာ အေလ်ာ့မေပးတတ္သည့္ အေဖ့ဥာဥ္အတိုင္း။ ကၽြန္မလဲ အေဖ့လိုပင္အတု ခိုး၍ “ကၽြန္ေတာ္”ဟု ေျပာတတ္ေသးသည္။ မသိသူေတြကေတာ့ကၽြန္မကို ေယာကၤ်ားလ်ာေပ့ါ ေလ။ :D

ကၽြန္မက အေဖ့လို ဇာတ္ပြဲ၊အၿငိမ့္ပြဲမႀကိဳက္တတ္ေပမယ့္ မိုးလင္းေအာင္ ဗီဒီယို အေခြခိုးခုိး ၾကည့္ တတ္၏၊ သီခ်င္းမွန္သမွ်နားေထာင္တတ္၍ တစ္ပိုင္းတစ္စရသည့္ သီခ်င္းမ်ားကို ကိုယ့္သေဘာႏွင့္ ကိုယ္စိတ္ကူးတည့္ရာစပ္ဆိုတတ္ေသးသည္။

ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ကေန ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ မိဘေတြရဲ႕ အမူအက်င့္၊ အေနအထိုင္၊အ ေျပာအဆို ကို မသိမသာသင္ယူခဲ႔မွန္း တစ္ေန႔ကအထိ လက္ခံရံုလက္ခံခဲ့တာပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။အမိအဖတိုင္း သားသမီးမ်ား၏ ေရွ႔ေဆာင္လက္ဦးဆရာ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ နားလည္ ရံုသက္သက္ႏွင့္မျဖစ္ ႏိုင္သလို လက္ခံရံုႏွင့္လဲ မၿပီးေျမာက္ေသးပါ။ နားလည္ လက္ခံမွ သာ ၿပီးျပည့္ စံုေပလိမ့္မည္။

မသိမသာသင္ေပးခဲ့တဲ့ မိဘေတြစိတ္ထဲမွာေကာ သူတို႔၏ပံုတူကားခ်ပ္မ်ားျဖစ္တဲ့ သားသမီးမ်ားကို အသြင္တူဖေယာင္းရုပ္ေလးမ်ားအေနျဖင့္ ေက်နပ္ ဂုဏ္ယူေနႏိုင္သလို၊ ေအာ္ မေကာင္းတဲ့ ငါ့အ မူအက်င့္ ငါမသင္ရပဲ ငါ့သားသမီးေလးေတြတတ္ေျမာက္ထားပါလားလို႔ ၀မ္းနည္းထိခိုက္ေနမွာလဲ အမွန္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတို႔အေကာင္းဆံုး ေလ့လာသင္ယူခဲ့ၾကသည္မွာလဲ အမွန္ပင္ျဖစ္ေတာ့ သည္။

စုသဲျဖဴ...

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

သူတို႔အေတြးႏွင့္ ကၽြန္မအျမင္

“ကိစၥမ်ားေျမွာင္ လူတို႔ေဘာင္” ဆိုတဲ့အတိုင္း လူတိုင္းကိုယ့္ဘ၀ေတြနဲ႔ကိုယ္ ကိစၥမ်ားေနၾကသူမ်ား ပဲျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သူမ်ားကို အခ်ိန္ေပးဖို႔ထက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပင္ အခ်ိန္မေလာက္ေတာ့ သူမ်ား ကိုယ့္အခ်ိန္လာျဖဳန္း လွ်င္ အင္မတန္စိတ္တိုဖို႔ ေကာင္းလွသည္။

ကၽြန္မ စိတ္တိုစရာႏွင့္ရင္ဆိုင္ေနရသည္မွာ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာေနေပသည္။ သူ႔ကိစၥကိုယ့္ကိစၥ လုပ္ၿပီး လူခ်င္း သိတာ၊ခင္တာမွျဖင့္ မၾကာေသးဘူး အကူအညီကေတာင္းလာၿပီ။ ေတာ္ရံုေပါ့ေပ့ါ ပါးပါး၊သူတစ္ပါးကို မထိခိုက္သည့္ ကိစၥဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကူညီလိုက္ခ်င္ပါသည္။ အျမင္မေတာ္တာ ေတြ႔လွ်င္ ကူညီခ်င္သည့္ စိတ္သည္ ျမန္မာ တစ္ေယာက္၏ ပင္ကိုယ္စရိုက္ပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ မကူညီႏိုင္သည့္ ကိစၥျဖစ္ေနလွ်င္လည္း မကူညီႏိုင္ပါဟု ျပတ္ျပတ္ေျပာ စကားစျဖတ္ဖို႔လဲ ျမန္မာ အေတြးျဖင့္ အားနာေနမိျပန္သည္။

အလိုက္သင့္ေျပာ၊အလိုက္သင့္နားေထာင္၊အလိုက္သင့္ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း သူေျပာျပသမွ် သူ႔ဇာတ္ လမ္းကို မွန္တယ္ မွားတယ္ မေ၀ဖန္မိေသး။ အလုပ္ဆင္းတာႏွင့္ သူ႔ဇာတ္လမ္းကလဲ အလိုလို ေမ့သြားတတ္ၿမဲ။ (မေမ့ရွိပါ့မလား သူ႔ဇာတ္လမ္းက ေငြေစ်းအတက္အက်ေလာက္ ေတာင္မွစိတ္၀င္ စားဖို႔ မေကာင္းတာ)မနက္ဖန္ အတြက္ျပင္ဆင္စရာရွိတာျပင္ဆင္။ရန္ကုန္လူႀကံဳရွိလွ်င္ေျပး၀ယ္၊ ၿပီးလွ်င္ လူႀကံဳ ပို႔။ ကိုယ့္ဘ၀ႏွင့္ ကိုယ္ဇာတ္တိုက္လို႔ရႈပ္ ပြေနသည္။ တစ္လစာမကေတာ့သည့္ မီးပူတိုက္ဖို႔ေတြကလဲ မ်က္ေစာင္းထိုးေနၿပီ။

မနက္ အလုပ္ေရာက္လို႔ သစ္လြင္ေနတဲ့ အားအင္ေတြေတာင္ ၾကာလာေတာ့ သူ႔ကိုေတြ႔တာႏွင့္ ညစ္ညဴးလာသည္။ “အားသလား”လုိ႔ စကားအစမခ်ီလာနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ခ်င္ေယာင္ ဖမ္းေဆာင္ လိုက္ရတာ တကယ့္ အကယ္ဒမီေလွ်ာ့။ မ်က္ခံုးတြန္႔ေကြး၊ စာရြက္ေတြ ကိုင္လိုက္ခ်လိုက္။ တကယ့္ ကို အလုပ္မ်ားတာပါ။ သူေဌးလစ္ ရင္ေတာ့ Gtalk ၀င္ Chat ရတာကလြဲရင္ေပါ႔။

သူကလဲ လည္လိုက္တာမွ ပန္ကာထိပ္သီး။ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနပါေစ သူေျပာခ်င္ရာ ေျပာၿပီးမွ ျပန္သြားတတ္သည္။ စိတ္ဆိုတာကလည္း ခက္သားလားေနာ္။ တစ္ေန႔ မဟုတ္၊တစ္လမက ေျပာဖန္မ်ားလာေတာ့လဲ သူ႔ဇာတ္လမ္းကို အလြတ္ေတာင္ရခ်င္ေနၿပီ။ သူ႔မ်က္ ႏွာ ဇီးရြက္ေလာက္ကိုလဲ ကိုယ္ခ်င္းစာေနၿပီျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ကၽြန္မဘယ္လိုကူညီရမလဲ။ ဘယ္လို ကူညီသင့္သလဲ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ဘယ္လိုစဥ္းစားစဥ္းစား သူ႔ကိုကူညီဖို႔ ကၽြန္မဘယ္လိုမွမတတ္ ႏိုင္၊ မလုပ္ႏိုင္သည့္ကိစၥျဖစ္ေနျပန္သည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ကိုကၽြန္မတတ္ႏိုင္သည့္ အႀကံဥာဏ္တစ္ခုေပးမိသည္။ သူမွမင္းကိုသတိမရ ေတာ့တာ မင္းလဲ သူ႔ကိုေမ့လိုက္ေတာ့ေပ့ါ၊ ဒါမ်ားလြယ္လြယ္ေလး၊ ဘာခက္သလဲေပ့ါ။ သူကၽြန္မကို ဘာျပန္ေျပာသလဲဆို..

ခုျပန္ေျပာရလွ်င္ ခုရင္နာစရာ၊ရွက္စရာပါ။

“မင္းတို႔ ျမန္မာေတြ အဲ့ဒီလိုပဲလား၊ ဘယ္အရာကို မဆိုလြယ္လြယ္ သေဘာထားတတ္သလား၊ မင္းတို႔ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္မရွိဘူးလား၊ ခ်စ္တတ္တဲ့ အသဲႏွလံုး မရွိဘူးတဲ့”

သူက သူ႔ေကာင္မေလးကို ေျပာခ်င္ေဇာနဲ႔ ကၽြန္မအပါအ၀င္ ျမန္မာလူထု တစ္ရပ္လံုးကို ေစာ္ကား လိုက္တာပါ။ အေစာ္ကားခံလိုက္ရတဲ့ ကၽြန္မမ်က္ႏွာ တည္တင္းမာထန္သြားပါတယ္။ သူ႔ကိုဘယ္ လို တုန္႔ျပန္မလဲ စကားရွာေနမိပါတယ္။ သူကကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို မရဲတရဲၾကည့္ၿပီး ေတာင္းပန္ပါ တယ္။ (အကူအညီ လိုခ်င္လို႔လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။)

“ငါ မင္းကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့”

သူရွင္းမွ ပိုဆိုးေတာ့သည္၊ ပို၍မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ ကၽြန္မကိုမေျပာလွ်င္ က်န္တဲ့ျမန္မာအားလံုး ကို သူေျပာခ်င္တာေပါ့။ ကၽြန္မေဒါသကို ႀကိဳးစားထိန္းသိမ္းထားရ၏။လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဘယ္လို ျပစ္ခ်က္မွ ကၽြန္မ မလိုခ်င္ပါ။ အေၾကာင္းက သူသည္ကၽြန္မတို႔ Company ၏ Customer ျဖစ္ေန သည္။ Customer is always right ဟု ဆိုသည္မလား။

ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မသူနဲ႔ ထိပ္တိုက္ဘယ္ေတာ့မွ စကားမေျပာျဖစ္ေတာ့။ သူ႔ကိုအၿမဲေရွာင္မိသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အလုပ္ကလဲပါး၊ သူကလဲခါတိုင္းလို သုန္သုန္မႈန္မႈန္မဟုတ္ပဲ စစေနာက္ေနာက္ စကားေတြေျပာေနေတာ့ ကၽြန္မ အလိုက္သင့္ျပန္ေျပာေနလိုက္သည္။

မၾကာပါဘူး၊ ေျပာလာပါၿပီ။ သူႏွင့္ သူ႔ေကာင္မေလး (ျမန္မာမေလး) အေၾကာင္းပါ။ သူေဌးကလဲ ေဘးမွာရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ မလႈပ္သာဘူး။ သူေျပာသမွ် စိတ္မပါဘဲ အင္း၊အဲ လုပ္ေနရတယ္။ ၾကာေတာ့ သူေဌး မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ လူမ်ိဳးတူတဲ့ သူျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ ေမးေန၊ေျပာေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီ႔ေတာ့မွ ကၽြန္မ အသက္ရႈေခ်ာင္ၿပီး ဘာမွလုပ္ေပးစရာမလိုတဲ့ Customer ေတြနားေျပးကပ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။

သူလဲ ေျပာလို႔၀မွ ထျပန္သြားတယ္။ သူေဌးေခၚလို႔ဆိုလို႔ သူေဌးဆီမသြားခ်င္ပဲသြားရသည္။ သူေဌး ကၽြန္မကို ဘာမ်ားေျပာေတာ့မွာလဲေပ့ါ။ အလုပ္ႏွင့္ မဆိုင္တာကို လုပ္ေနတာလားဟုေမးလွ်င္ ကၽြန္ မေတာ့ခက္ေပ ေတာ့မည္။ သူေဌးေျပာေသာစကားကို ကၽြန္မနားစိုက္ေထာင္ရင္းတစ္ေျဖး ေျဖးနားလည္လာသည္မွာ။ ဟိုလူ လူရႈပ္ သူ႔ျပသနာကို ကၽြန္မကိုပါ ဆြဲေခၚအဖ်ားခတ္သြား ျခင္းျဖစ္သည္။

သူေဌးေျပာျပသမွ် ကၽြန္မသိသိႀကီးႏွင့္ ၿငိမ္နားေထာင္ေနရသည္။ နားရည္၀ရံုမကလို႔ နားရည္ပါ လွ်ံ ေနသည့္ အေၾကာင္းအရာေတြပဲ ျဖစ္သည္ေလ။ သူ႔ေကာင္မေလးကို အရမ္းခ်စ္သည့္အ ေၾကာင္း။ ညတိုင္းသူ႔ေကာင္မေလးကို ထမင္းခြံေကၽြးတာ၊ ေန႔လည္တိုင္း Tea ပို႔ေပးတာ။ ေကာင္မ ေလးရတဲ့ လစာအကုန္ ရန္ကုန္ကိုလႊဲေစ တာ။ ေကာင္မေလးနဲ႔ သူရည္းစားသက္တမ္း ၅လမွာ ျပတ္သြားတာ။ ျပတ္ရတဲ့အေၾကာင္းက ျမန္မာေတြဆံုရပ္ဆီ သြားတဲ့ေကာင္မေလးကို သူပါလုိက္ဖို႔ ေျပာတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာမရတဲ့အေၾကာင္းကတစ္ေၾကာင္း၊ သူ႔ကို ေခၚမသြားပဲ တစ္ျခားေကာင္ ေလးေတြနဲ႔သြားတာကို သူသိတဲ့အေၾကာင္း။ ေကာင္မေလးက သူ႔အစ္ကိုလို႔ေျပာေပမယ့္ သူမယံု ေၾကာင္း၊ တစ္ကယ္သာ အစ္ကိုဆိုရင္ သူ႔ကို Boyfriend တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးလို႔ တိုက္တြန္းမိတာေၾကာင့္ ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုထားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေပ့ါ။

“သူ..သူ႔ေကာင္မေလးနဲ႔ျပန္တြဲခ်င္ေနတယ္။ သူတစ္ကယ္ခ်စ္တာလို႔ ငါထင္တယ္။ မင္း ကူညီႏိုင္ လွ်င္ ကူညီလိုက္ပါတဲ့”

ျပတ္တဲ့သူကလဲ ျပတ္လုိ႔ထားခဲ့ၿပီ။ က်န္ခဲ့တဲ့သူကလဲ ဘာမ်ား၀မ္းနည္း ဇာတ္လမ္း အရွည္ဆက္ ခ်င္ေနမွန္း စဥ္းစားလို႔မရပါဘူး။ ခက္တာက ကၽြန္မကို ၾကားထဲက Agent ၀င္လုပ္ခိုင္းေနတာပဲ။ မသကာေျပလည္ရင္ အေၾကာင္းမဟုတ္။ မေျပလည္ရင္... တစ္လမ္းတည္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနသူ အခ်င္းခ်င္း၊ ျမန္မာမိန္းကေလး အခ်င္းခ်င္း မိ္တ္ပ်က္ေတာ့မည္။ သူ႔အေၾကာင္းကို္သိလို႔ ရွက္ရမ္း အရမ္းခံရဖြယ္လဲ ႀကိဳျမင္မိသည္။

ဒီ႔ထက္ပိုဆိုးတဲ့အခ်က္က သူေဌးေကာ၊ေကာင္မေလးရဲ႕ ရည္းစားပါ မသိတဲ့အခ်က္က ကၽြန္မနဲ႔ ေကာင္မေလးနဲ႔ သိေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အသိအစ္မတစ္ေယာက္ မိိတ္ဆက္ေပး၍ သိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ျဖစ္ေစ ကၽြန္မဒီျပသနာကို ၀င္မပါသင့္။ သူေဌးေကာ ဘာေကာ ငဲ့မၾကည့္ေနေတာ့။ ကၽြန္မ မလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း သူေဌးကို ေျပာလိုက္သည္။သူေဌးကလဲ နားလည္လက္ခံရွာပါသည္။

ဒီမွ်ႏွင့္ ျပသနာက မၿပီးေသး။ သူ႔ရည္းစားအေၾကာင္း ဘာကဘယ္လိုဆိုတာေျပာေနတုန္း။ ကၽြန္မ စိတ္ညစ္လွၿပီ။ စင္ကာပူမွာ အလုပ္တစ္ေနရာရဖို႔သာ မခက္ခဲဘူးဆိုလွ်င္ ကၽြန္မအလုပ္ထြက္ခ်င္ ေနေပၿပီ။ အလုပ္မထြက္ႏိုင္ေတာ့လဲ အခက္။သူေျပာတိုင္းလဲ နားၿငီးနဲ႔။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေတြးမိတယ္။ သူေျပာတာေသခ်ာ နားေထာင္ၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ရႈပ္ေထြးေနမႈကို တစ္ခုခ်င္းဆြဲဖ်ဥ္ဖို႔ပါ။

တစ္ေန႔ သူကၽြန္မကိုေျပာျပေနပါတယ္... သူ႔ေကာင္မေလးကို သူတြဲတဲ့၅လမွာ သူ႔ေငြ၇၀၀၀ေက်ာ္(စင္ကာပူ ေဒၚလာ)ကုန္သြားတယ္တဲ့။ ခုေငြပိုေပးႏိုင္တဲ့သူဆီ ပါသြားၿပီတဲ့။ရီခ်င္စရာလဲ အေကာင္း သား။ စဥ္စားလဲ ၾကည့္ပါဦး။ သူတစ္ကယ္ ခ်စ္တာပါလို႔ အႀကိမ္တစ္ေသာင္းမက ေျပာေနတာပါ။ ဒီလို ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့သူက ဒီလိုထည့္တြက္စရာ လိုပါသလား။

ကၽြန္မ သူ႔ကို အေတာ္ျမင္ျပင္းကတ္ေနတာပါ။ သူေျပာသမွ် ယံုစရာလို႔လဲ ဘယ္ေတာ့မွေတြးမိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္က သူေျပာတာကို ခပ္သာသာ ရီေမာျဖစ္ၿပီး ၿငိမ္နားေထာင္ေနလိုက္ပါတယ္။

သူ စကားဆက္ပါတယ္။သူ႔ေကာင္မေလးရဲ႕ အေမနဲ႔သူဖုန္းေျပာဖူးပါတယ္တဲ့။ သူ႔ကိုလဲ ေကာင္း ေကာင္း မြန္မြန္ လက္ခံစကားေျပာပါတယ္တဲ့။ ခုသူရန္ကုန္သြားမယ္။ ေကာင္မေလး အေမဆီမွာ သူ႔ေကာင္မေလးကို သြားေတာင္းမယ္။ သေဘာတူရင္ အတည္ယူမယ္ေပ့ါ။ ခက္ေနတာက ရန္ကုန္ လိပ္စာပါ။ သူရန္ကုန္လိပ္စာကို မသိဘူး။ ရန္ကုန္လိပ္စာရဖို႔ ကၽြန္မက ေကာင္မေလး ဖုန္းကိုဆက္ ၿပီး ဖုန္းမွားဟန္နဲ႔ေျပာေပးပါ။ ျမန္မာခ်င္းဆိုတာသိ၊ သိတာႏွင့္ ဟိုေျပာဒီေျပာျဖင့္ ရန္ကုန္လိပ္စာ ရေအာင္ ေတာင္းေပးပါတဲ့။စကားက ဒီဘူတာပဲ ဆိုက္တာပါ။

“ငါ မလိမ္တတ္ဘူး” အားမနာပါးမနာ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္း ျငင္းလိုက္သည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ သူ႔ဟာက အေတာ္လြန္လာၿပီ။ ပထမက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အဆင္ေျပေအာင္ ျပန္ေအာင္သြယ္ခိုင္း တယ္။ခုေတာ့ လိပ္စာလိမ္ေတာင္းခိုင္းတယ္။ သူေျပာသမွ်သာ အားနာနာနဲ႔ေလွ်ာက္လုပ္ေပးရလွ်င္ ဦးေခါင္းေတာင္ အေကာင္းတိုင္းက်န္ခဲ့ဖို႔မျမင္ဘူးကိုး။

............................................................................................................................

ကၽြန္မေသခ်ာေတြးမိတယ္။ ေလာကမွာ ဘယ္သူမွန္လို႔ ဘယ္သူမွားေနပါသလဲ။ ေသခ်ာတာက ေတာ့ အမွန္ျဖစ္ျဖစ္ အမွားျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုတည္းရွိရမယ့္အရာပါ။သူ႔အေျပာ သူမွန္တယ္ဆိုလွ်င္ ေကာင္မေလးဘက္ ကမွားေနတယ္ေပ့ါ။ ေကာင္မေလးကိုသြားေမးၾကည့္လွ်င္လည္း သူမွန္ ေၾကာင္းပဲေျပာမွာ။

လက္ခုတ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္တီးမွ ျမည္တာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာအားလံုးသိထားႏွင့္တဲ့ အဆိုျဖစ္သည္။ ဒါကို ျပဳျပင္ခ်င္တဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္မဆံုဘူး ခင္မင္ရင္းႏွီးဘူးခဲ့သည္။ သူက ဘာေျပာသလဲဆိုလွ်င္ “လက္ခုတ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္တီးမွ ျမည္ေပမယ့္၊ တစ္ဖက္ကရပ္ထား ေနာက္တစ္ဖက္ကတီးၾကည့္တဲ့ အသံနဲနဲေတာ့ ထြက္တယ္တဲ့”။

ကဲ......ဒီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္လံုးကပဲ တီးေန၍ အသံျမည္ေနျခင္းလား၊ တစ္ ေယာက္တည္းကပဲ တီးလို႔ အသံထြက္ေနျခင္းလား။

ကၽြန္မသေဘာကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ အသံမထြက္ေအာင္၊ အတီးမခံရေအာင္ (ရပ္ထားတဲ့ လက္ခုပ္လိုမ်ိဳး)ေ၀းေ၀းေနလိုက္ၾကဖို႔ပါ။ သူ႔ကိုအဲ့လိုေျပာျပဖို႔ ကၽြန္မ အခ်ိန္ယူေနခဲ့တယ္။ အဲ့လို အခ်ိန္ယူေနတုန္း တစ္ေန႔ သူေရာက္လာပါတယ္။ မ်က္ႏွာက မႈန္ကုပ္ေနတာပါပဲ။ သူလာႏႈတ္ဆက္ တာတဲ့။ သူ႔ ႏိုင္ငံခဏအလည္ျပန္မယ့္ အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ သူညည အိပ္မေပ်ာ္တာ ၾကာလွ်င္ မလြယ္တာမို႔ စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ျပန္လည္ျခင္းေပ့ါ။

ၾကားရတဲ့ ကၽြန္မ ၀မ္းသာအားရပင္ ေထာက္ခံလိုက္မိသည္္။ေကာင္းတယ္ သြားေပ့ါ။ကၽြန္မ ၀မ္း သာမႈ ၾကာရွည္မခံပါဘူး၊ ဘာလို႔ဆို သူ႔ေကာင္မေလးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္းစေျပာေနပါၿပီ။ သူ႔ကို၅လေလာက္ ထမင္းခြံေကၽြးခဲ့တဲ့ သူ႔ခံစားခ်က္ကို နားမလည္ဘူးတဲ့။ သူ႔အသည္း ေတာ္ေတာ္ မာတယ္တဲ့။ ေၾကာင္ကေလး ေခြးကေလးေတာင္ အစာေကၽြးရင္ သခင္ကိုသိတယ္။ သခင္ခိုင္းတာ လုိက္နာတယ္တဲ့..............ေျပာရင္း သူငိုပါေလေရာ။

ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပးပါ။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ငိုတာ ဒါပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ဖူးျခင္းပါ။ သူ႔ကို ကၽြန္မစာနာမိသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးကိုလဲ အျပစ္ျမင္ၾကည့္လို႔ မရေသးပါဘူး။ ကၽြန္မက ၾကားလူပဲေလ။ သူတို႔ အေၾကာင္းကို သူေျပာသေလာက္ပဲသိတာပါ။ ဒါကို သူမွန္ပါတယ္လို႔ ေထာက္ခံရေအာင္ကလဲ မွားတယ္လို႔ သူေျပာေနတဲ့ေကာင္မေလးက ျမန္မာမ ေလးပါ။ ကၽြန္္မလူမ်ိဳးေရး ဘက္လိုက္တတ္ ပါတယ္။ မင္းတို႔ ျမန္မာေတြလို႔ သိမ္းႀကံဳးခ်ီးမြမ္းခံရ လွ်င္ ၾကက္သီးထေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာမိတယ္။ အကဲ႔ရဲ႕ခံရလွ်င္လည္း အနည္းစုပါလို႔ ျပန္လည္ ေခ်ပတတ္ပါတယ္။

ျမန္မာတစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ ျမန္မာေဟ့လို႔ဆိုရေလာက္ေအာင္ ခ်ီးက်ဴးခံရသူတစ္၀က္၊ ကဲ့ရဲ႕ခံရသူတစ္၀က္ နဲ႔ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ခ်ိန္ခြင္လ်ာထိုးၿပီးေနထိုင္ၾကပါတယ္။ စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ေနတဲ့သူကေနတယ္။ စည္း လြတ္ ကမ္းလြတ္ ေနသူကေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသံထြက္လာလွ်င္ မေကာင္းတဲ့အသံေတြခ်ည္း အရင္ထြက္လာတတ္တာပါ။ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အသံေတြလဲ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ေနပါၿပီ။

လူပဲ...ေကာင္းခ်င္ေကာင္းမယ္ ဆိုးခ်င္ဆိုးမယ္လို႔ ေပ့ါေပ့ါေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နက္နက္ နဲနဲေတာ့ ေတြးသင့္ပါတယ္။ ျမန္မာမွ ဆိုးတာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ျခားသူေတြလဲ ဆိုးေနတာ မျမင္ဘူး လားဟု ေျပာမယ့္ သူလဲ ရွိမွာပါ။ ဘယ္သူဆိုးဆိုး ၊မဆိုးဆိုး၊ ဘယ္သူေကာင္းေကာင္း မေကာင္း ေကာင္း ကိုယ္ေကာင္းေအာင္ေတာ့ ေနသင့္တာေပ့ါ။

အမူအရာၾကမ္းတမ္းလွ်င္ အဖဆိုးလို႔ပါ။ အေျပာအဆိုဆိုးလွ်င္ အမိၾကမ္းတမ္းလို႔ပါ။ အမိအဖမဆိုး ဘဲ ကိုယ္ကသာ ၾကမ္းတမ္းဆိုးသြမ္းေနလွ်င္ေတာ့ အမိအဖိကိုမ်က္ႏွာပူစရာပါ။ ျမန္မာမိန္းကေလး ေတြေလ စင္ကာပူမွာဆိုတာနဲ႔စၿပီး...ျမန္မာေတြေလ စင္ကာပူမွာ ဆံုခဲ့တာ...ေကာင္းကိုမေကာင္း ဘူး ဆိုတဲ့ သူတို႔အေတြးေတြ သူတို႔ ႏိုင္ငံအထိသယ္သြားမွာ စိုးရိမ္စရာပါ။

ျမန္မာဆိုတာ မိဘဘိုးဘြား မဆံုးမဘဲ ႀကီးျပင္းလာၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးသာသာ အရြယ္ ကတည္းက ဘြဲ႔ရပညာတတ္ အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီက် ၾကတဲ့အထိ မိဘရင္အုပ္က မလြတ္ကင္းၾက ပါဘူး။ အေတြးေခၚေလး ျဖစ္ေစ၊ အေျပာအဆိုေလးျဖစ္ေစ၊ ေ၀းေ၀းမွာပဲေနေန၊ နီးနီးမွာပဲေနေန အၿမဲသင္ၾကားေပးေနၾကတာပါ။ ဒါကို ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားမွ မသိပါဘူး။ နားမလည္ပါဘူး။ တစ္ ေယာက္ဆိုးလွ်င္ အမ်ားဆိုးမယ္၊ တစ္ေယာက္ ေကာင္းလွ်င္ အမ်ားေကာင္းမယ္ .. သူတို႔ဒီလိုပဲ တြက္တာပါ။ ကၽြန္မ အျမင္ေျပာရလွ်င္ အမ်ားေကာင္းတယ္ အထင္ခံရေအာင္ ကၽြန္မတို႔တစ္ ေယာက္ခ်င္းစီ စေကာင္းၾကည့္လွ်င္ မရႏိုင္ဘူးလား။

ကို္ယ့္အနာဂတ္အသစ္ကို ကိုယ္အရွာထြက္ခဲ့ၾကတာဆုိေပမယ့္ တိမ္းေမွာက္သြားတဲ့ သူေတြကို ေရတြက္ေၾကးညိႈမေနပဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ လမ္းစရွာရင္း လမ္းမသိတဲ့သူကိုလဲ လမ္းစျပရင္း၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လဲ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္၊ သူမ်ားလဲ လမ္းမေပ်ာက္၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကုသိုလ္ထူးပါသလဲ။ ယူတတ္လွ်င္ရသလို၊ လူ႔အက်င့္စရိုက္ကလဲ ျပင္တတ္လွ်င္ ျမတ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခားသားေတြရဲ႕ ျမန္မာေတြအေပၚထားတဲ့ အေတြးေတြကိုျပင္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔အျမင္ေတြၾကည္ လင္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဘယ္သူ ကုိယ့္ကို ဘယ္လိုေတြးေနၿပီလဲဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ျမင္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာဆိုတဲ့၀ိေသတ တစ္ခုအတြက္၊ ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္ေနရာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြ အတြက္ ကၽြန္မတို႔ အမွားေတြ နည္းႏိုင္သေလာက္ နည္းေအာင္ ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္။

စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

တစ္သက္စာ

ေ၀းေ၀းသြားမွ အလြမ္းဆိုတာ
ပိုပီျပင္လာတယ္။


ႏွစ္ေတြၾကာသမွ်
ျမတ္ႏိုးမႈကရင္ကိုလႈတ္ခတ္တယ္။


ေတြးေတြးေငးတိုင္း
ရင္နဲ႔မဆန္႔တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ၾကြင္းက်န္ရစ္တယ္။


ေ၀ဒနာဆိုတာ အတိတ္က ဒဏ္ရာကိုတူးေဖာ္ျခင္းပဲလား။
အလြမ္းဆိုတာ ျမတ္ႏိုးမႈရဲ႕ေဘာင္ဘင္ခတ္မႈဆိုလွ်င္


ၾကြင္းက်န္ရစ္တဲ့ခံစားခ်က္ကို သက္ေသတည္..
ဆံုးရံႈးခဲ့ၿပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔စကားတစ္ခြန္းေျပာခ်င္တယ္..


“ေသေလာက္ေအာင္ ရင္နာတယ္”။ ။

စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

တိမ္ေတာက္တဲ့ အမုန္း

ၾကယ္ျမင္လျမင္ နက္ေနတဲ့ည
အိမ္ေခါင္မိုးေပါက္က ယိုဖိတ္က်လာတဲ့ လရိပ္
ဘယ္ခြက္နဲ႔ထည့္ထည့္ မ၀င္ေရာက္ႏိုင္မွန္းသိသိနဲ႔
အဲယားကြန္းအခန္းထဲမွာ အိပ္ေမာက်ေနမယ့္
ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာအလား........ျမတ္ႏိုးေတာင့္တမိတယ္။ ။

“မနက္ဖန္ညေနဆံုမယ္”
သူေပးတဲ့ရက္ခ်ိန္း
အခါတစ္သိန္းအႀကိမ္ေျမာက္ အမွန္မယူသင့္ပါလွ်က္က
ဒီညလဲ ရင္ခုန္ႏႈံးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ခက္လိမ့္မယ္။ ။

အၾကားအာရံု ခ်ိဳ႕တဲ့သူသာျဖစ္ခ်င္စမ္းေတာ့..
စြဲသမွ်စြဲခ်က္ မဟုတ္မမွန္လုပ္ရပ္ကို
ခြဲျခမ္းမသိဟန္နဲ႔ ေငးၾကည့္လို႔သာေနမိတယ္။ ။

အေျခအေနမတူတာကို သူ႔မိဘအျမင္ၾကည္ဖို႔
သူ႔ဖက္က လံုးပမ္းေနရသတဲ့။ ။
အေျခအေနတူတိုင္း လမ္းေဘးေလွ်ာက္သြား
ပန္းဆိုးတန္းစာအုပ္တန္းက
နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အခ်ိန္းအခ်က္မလားတဲ့။ ။
သူ႔အေမေသြးတက္ နင့္လုပ္ရပ္ကို ငါရွက္တယ္တဲ့။ ။

ကုန္ၿပီလား စြဲခ်က္
အာေစးထည့္ထားတဲ့ ပါးစပ္နဲ႔
ခါးသက္သက္ၿပံဳးလွ်က္
ခပ္ဆဆေခါင္းၿငိမ့္မိတယ္။ ။

မိဘအျမင္ၾကည္ဖို႔
ငါမဟုတ္တဲ့တစ္ေယာက္ကိုတြဲ
ငါ့ကိုေတာင္မျမင္တာ နင့္ႀကိဳးပမ္းမႈလား။ ။
စာအုပ္တန္းမွာ ဆံုကတည္းကခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့နင္
နင္ေအာင္သြယ္ခိုင္းတဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ငါ
အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္မလား နင္မသိဘူးတဲ့လား။ ။
နင့္အေမေသြးတက္ အဓိကျပစ္ခ်က္က
ငါဟာ မြဲလြန္းတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါေတာ့လား။ ။

အသြင္မတူလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
အေျခအေနမတူလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ခ်စ္တယ္ မုန္းတယ္ အေျပာလြယ္ခ်က္က
မေဟာင္းေသးတဲ့ရက္စြဲေတြကို ကန္႔လန္႔ကာခ်
ခ်စ္ခဲ့သမွ်ကို ျဖတ္လုိက္တဲ့တန္ဖိုးက တစ္ဘ၀စာမွတ္သားေလာက္တယ္။
တိမ္ေတာက္တဲ့ အမုန္းကလဲ လွလြန္းတယ္။ ။

စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

ဖတ္မရတဲ့ကဗ်ာ

ဘ၀ကပဲ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးလား
စိတ္တစ္ခုကပဲ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးလား....?

မေသခ်ာတဲ့အရာေတြ စုစည္းရင္း
ေသခ်ာတဲ့အရာေတြ ထုပ္သိမ္း....
အလြမ္းေတြရဲ႔ေဘး ေငးေနရံုနဲ႔
ရက္ေတြ ကုန္ႏိုင္မယ္ထင္ခဲ့တယ္....။

တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ ေ၀ဖန္တယ္
ေခါင္းမာတယ္တဲ့...
တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ ေျပာတယ္
ခံစားခ်က္မဲ့တယ္တဲ့...။

တစ္ကယ္ဆို သူတို႔ မသိလို႔ပါ...
ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြက ဖတ္မရတဲ့ကဗ်ာ။

စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

အလႊာ

အခ်စ္ကို ခဏေလးေခၽြးသိပ္ၿပီး
ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ခရီးေတြႏွင္ခဲ့တယ္။

မိုင္တိုင္ေတြ မစိုက္ထူမိခဲ့ေတာ့လဲ
ငါ့ခရီးက မဆိုစေလာက္ေလး နီးတယ္ထင္မိခဲ့။ ။

သစ္ပင္ေပၚက သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ
ငါမလႈပ္ခါမိခင္ ေၾကြက်။
မိုးေပၚက မိုးေရေတြငါမရိႈက္ငိုခင္ ၿပိဳက်။
ေဆာင္းကုန္မွ ငါ့လာရာလမ္းကိုလည္းသတိရ။ ။

ငါေလ.....
အေပ်ာ္တမ္း တိုက္ကြက္ေတြနဲ႔
ေျခအထိုးခံရတိုင္း......
လူးလဲ ထရပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ ။

က်ဲေတာက္ေတာက္ ဆက္ဆံေရးေတြကို
လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲ ဆြဲအသြင္းခံရတိုင္း
မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို ေလ်ာ႔ခ်ဖို႔လံုးပမ္းခဲ့ရတယ္။

ေငြမ်ားေငြႏိုင္ စိတ္ဓာတ္ေတြကိုရိုက္ခ်ိဳးဖို႔
တစ္နည္းပဲ ရွိခဲ့တယ္..
ငါ့အိမ္အျပန္လမ္း ခဏေလးေမ႔ထားဖို႔ေပါ့။ ။

မလို၀န္တိုတတ္တဲ့ လူေတြႀကီးစိုးရာအရပ္
ေႏြးေထြးတဲ့ ဆက္ဆံေရးကို မက်င့္သံုးတဲ့ရပ္၀န္း၊
မ်က္ႏွာမြဲေတြ ေပ်ာ္တဲ့လမ္းမွာ
ငါ့ဗဟုသုတေတြ ေ၀မွ်...
ငါ့ အိမ္အျပန္လမ္းေနာက္က်ေကာင္း ေနာက္က်ခဲ့မယ္။ ။

နတ္ျပည္က တစ္ရက္နဲ႔
လူ႔ျပည္က ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကို
အၾကားသုတနဲ႔တင္ ငါမခ်ိန္ဆခဲ့ရိုးအမွန္။ ။


မသိမ္းႏိုင္ မထိန္းႏိုင္အလြမ္းေတြနဲ႔
ငါ့အခ်စ္ေတြ သိမ္းဆည္းထားရာ အရပ္
ငါအေျပးေလး လွမ္းခဲ႔တယ္။ ။

ႀကိဳသူမရွိ ေမွ်ာ္သူမရွိတဲ့
အိမ္ အျပန္လမ္း................
အေရာင္လြင့္ေနတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္
အိမ္နံရံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲ .....

“ငါ ဘုရင္မ မလိုခ်င္ဘူး
မိဘုရားပဲ လိုခ်င္တာ” တဲ့

စိတ္မွတ္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရရြတ္ရင္း
ရိႈက္သံ တစ္၀က္နဲ႔ ၿပံဳးလိုက္မိတယ္။

စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

မုတ္သုန္...

ရာသီေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းေျပာင္း
ငါ့ရင္ထဲကနင့္ကို ေမ႔ဖို႔ခက္တယ္ မုတ္သုန္။ ။

ငါတစ္ေယာက္တည္း
အထီးက်န္လိုက္ပံုမ်ား
ရင္ဘတ္ထဲကေတာင္
နာေနတယ္ မုတ္သုန္။ ။

လိုခ်င္တိုင္း .....
ငိုျပရမယ့္အရြယ္မဟုတ္ေပမယ့္
ငါေလ .....
အံတင္းတင္းက်ိတ္ထားလွ်က္က
မ်က္ရည္ေတြ သိမ္းလို႔မရဘူး မုတ္သုန္။ ။

အမွားဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႔
ခပ္မိုက္မိုက္မွားရဲဖို႔
လက္တို႔မေခၚရက္တဲ့သူပါ။

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ..
မ်က္ရည္ၾကားက အျပံဳး..
လႈပ္နႈိးခံလိုက္ရတဲ့ နိဂံုး...။ ။

စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

ဆက္ရန္မရွိတဲ့နိဂံုး

သဲကြဲမျမင္ ႏွင္းမႈန္ျပင္မွာ
ေငးငိုင္လြမ္းေမာ ေမွ်ာ္သူေမာခဲ့။ ။

တစ္ေျဖာက္ေၾကြ ႏွင္းမုိးေစြ
ႏွင္းေတာရပ္ေငး ခ်မ္းေအးေမ့ခဲ့။ ။

သူမလွမ္းခင္...
ကိုယ္လွမ္းခဲ့တဲ့ေန႔ေတြ ေျခရာခ်င္းထပ္။ ။
သူ မႏွင္ခင္...
ကိုယ္ျပန္ခဲ့ရတဲ့ေန႔ ေျဖစရာ မဲ့ခဲ့။ ။

ဒီလိုနဲ႔ .....
အိပ္ပ်က္ညေတြကို
အေဖာ္လုပ္ၿပီး က်ိတ္က်ိတ္ရူး ။ ။
ေနညိဳရင္ စိမ့္စိမ္႔ေအးတဲ့
အေအးလည္း ပ်ယ္ ။ ။

အခ်စ္ကို
၀ယ္ယူေလာက္ေအာင္ မၾကြယ္၀မွေတာ့
မင္းဆီ လွမ္းလွမ္းေနတဲ့ ေျခကိုရုတ္။ ။
အားလံုးဒဏ္ရာ မရခင္
ငါတို႔ေ၀းေ၀းေနၾကပါစို႔။ ။

စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

အစိမ္းသက္သက္

ဟုိးေ၀းေ၀းက အသံသဲ့သဲ့

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔

နားစိုက္ေထာင္မိတယ္။ ။

ေခၚသံလား...

ငိုညည္းသံလား.....

မေသခ်ာေပမယ့္

ငါၾကားခ်င္လွတဲ့ အသံေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ။

ေလတစ္ခ်က္အေ၀ွ႔

သစ္ရြက္ေတြေၾကြခိုက္

ၾကားမိသလိုလုိရွိတဲ့ေျခသံ

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔

ငဲ့ၾကည့္မိတယ္။ ။

ဘာမွမရွိတဲ့ ဟင္းလင္းျပင္...

ငါတစ္ေယာက္တည္း

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ နံရံထဲမွာပိ္တ္မိေနတယ္။ ။

မင္းကို ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းခြင့္မရွိဘူး...

မင္းကို ေမ့ႏိုင္စြမ္းအားေတြမရွိဘူး....

မင္းကို ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ခြင့္မရွိဘူး...

မင္းကို ခ်စ္ေနခြင့္လဲမရွိဘူး..

အဆံုးစြန္ဆံုး မင္းအမုန္းေတြေတာင္ ငါ့မွာမရွိဘူး။ ။

ငါက အခ်စ္ကိုနားလည္မႈနဲ႔တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္

ပတ္၀န္းက်င္က ေ၀ဖန္မႈနဲ႔ထိုးႏွက္တယ္

မင္းကေတာ့ ယဲ့ယဲ့ေလးၿပံဳးျပတတ္တယ္။ ။

ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ငါ သဟဇာတျဖစ္ဖို႔

မင္းက ေျမဇာပင္

မင္းအခ်စ္ေတြက စိုးရိမ္အမွတ္...

ဒီလိုနဲ႔

ငါ မင္းအခ်စ္ေတြကို ေကာ္ပတ္စားခဲ့မိတယ္။

မင္းေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးခဲ့မိတယ္။

မင္းေျခလွမ္းေတြကို ရပ္တန္႔ေစခဲ့တယ္။ ။

အမွတ္မထင္ေလး

ငါမာနကိုအေရာင္တင္ခဲ့မိတာပါ..

တစ္ဘ၀လံုးစာ ငါ့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ႔

ငါအသံတိတ္ေတာင္းပန္မိတယ္။ ။

သူကေတာ့ ငါ့ကိုႏႈတ္ဆက္

ေအးစက္တဲ့ အခ်ိဳဆံုးအၿပံဳးနဲ႔ လွည့္ထြက္။ ။

ငါ့မွာေတာ့

ခုခ်ိန္အထိ

ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ တစ္စံုတစ္ရာကို

ရွာေဖြမိေနတုန္းပဲ။ ။

မင္းလဲ မသိဘူး

မင္းလဲ မရွိဘူး

ငါနဲ႔ ငါ့အခ်စ္ေတြရယ္

အခ်ိန္လြန္ ေနာင္တေတြသာရွိေလရဲ႕။ ။

စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

ျပဇာတ္

ကကြက္စံု အသြင္ဆန္း

သခင္ယံု ခံစားခ်က္မွတ္တမ္း

ရင္ေမာရံု စခဲ့တဲ့ဇာတ္လမ္း။ ။

သို၀ွက္လွ်က္ အေတြးမွာေ၀ခြဲ

သခင္ယံု စိတ္မွာမညာတမ္း

ေၾကကြဲရံု ေမွ်ာ္လင္ေနတဲ့ အလြမ္း။ ။

ေျဖသာမယ့္ ေန႔ရက္ရွည္ကူးျဖတ္စဲ

သခင္ယံု ညနက္ေတြ အိပ္ပ်က္ၿမဲ

၀မ္းနည္းရံု ေ၀ဒနာေတြ စြန္းထင္းတဲ့ အခန္း။ ။

ေ၀ဖန္မ်ိဳးစံု ခ်စ္ရံုပံုလွ်က္

ရဲ၀ံ႔ခက္ခက္ ေျဖရွာျမတ္ႏိုး

အၾကင္နာတိုး ေ၀ဒနာကဆိုး.......

ဒီလိုနဲ႔ ေ၀းမွာအေသအခ်ာပဲ

သခင္ယံု အခ်စ္ဆိုတာ ခံစားခ်က္တိုက္ပဲြ

ေအာင္ျမင္ရံု တြက္ဆခ်က္မဲ့တဲ့ပြဲ။ ။

စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

အေရာင္စံု လြမ္းခ်င္း

ဆုတ္ၿဖဲခံထားရတဲ့
ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းနဲ႔
ဒီေျမကမၻာမွာ
ေနေပ်ာ္မယ့္ တစ္ေနရာေလာက္ေတာ့
ရွာေတြ႔စမ္းခ်င္တယ္။ ။

သကၠရာဇ္အိုေတြ သစ္လြင္ဖို႔ထက္
ခံစားခ်က္ေတြ ေဟာင္းႏြမ္းမသြားဖို႔
ၿပိဳက်လာမယ့္ တိမ္ေတြကိုေတာင္
လွမ္းမဖမ္း ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ဒဏ္ရာေတြကေတာ့
ရင္ဘတ္ထဲကို တည့္တည့္ထိုးဆင္း။ ။

ၿပံဳးသေယာင္ေယာင္နဲ႔
အမုန္းစိတ္ ၀င္ခ်င္လွ်က္
ေနညိဳရင္ နင္းျဖစ္ၿမဲျဖစ္တဲ့ ေျမနီလမ္းေလး
ေမွ်ာ္သူေမာတဲ့ ဆံုေနက် ထိုင္ခံုေလးေဘး ရပ္ေငး...

ခ်စ္တာနဲ႔ ၾကင္နာတာေပါင္းစပ္
အႏႈတ္ထြက္ခဲ့တဲ့ နားလည္မႈအတြက္
ၿပိဳပ်က္ေနတဲ့ ေလထုထဲမွာ
၀မ္းနည္းမႈ ရန႔ံတစ္ခုရတယ္။ ။

အေတြးေတြ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ရင္ေမာတာေတြ မေျပေပ်ာက္ေသးဘူး။
အတိတ္ကအရိပ္ေတြ မေဟာင္းႏြမ္းေသးဘူး။
ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြလဲ ေသဆံုးမသြားေသးဘူး။

ရင္နာနာနဲ႔
ရက္ေတြလက္ခ်ိဳး
မ်က္ရည္ေတြထပ္တိုး
ေမ့ျပစ္မရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ပဲ
ေတာင္စြယ္ ေနကြယ္လုၿပီ ေမာင္။ ။

စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

အခ်စ္ဦးပံုျပင္

ရည္စူးသူ ေမွ်ာ္ကိုးလို႔ရယ္
မ်က္၀န္းအၾကည့္ ေမတၱာယွက္သြယ္
မလိမ္တတ္ခင္ ညာဖို႔ျပင္လည္း
ျပန္ေျပာင္းမရ ထိုထိုဘ၀။ ။

စိတ္ကူးခ်င္း စစ္ထိုး
ခံစားခ်က္ေတြ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္နဲ႔
သူထင္ရာက်ဲတိုင္းကၽြန္မက
သူ႔ခံစားခ်က္ေတြ သြန္ေမွာက္ရာ အမိႈက္ပံုး။ ။

သတိၱခ်င္း လြန္ဆြဲ
နားလည္ျခင္းေတြ တိုးလိုက္ေလွ်ာ့လိုက္နဲ႔
သူမိုက္ရူးရဲတိုင္းကၽြန္မက လူမိုက္ေရွ႕ေန။ ။

တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြတဲ့ ရြက္ေၾကြ
တလႈပ္လႈပ္ခုန္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္..

ေႏြဦးမို႔ ေလရူးေတြလည္း လူးလြန္႔လွသည္။
အခ်စ္ဦးမို႔ ခံႏိုင္ရည္ေတြ စုေဆာင္းထားသည္။

သစ္ရြက္ေၾကြေျမမွာခ
ခ်စ္သက္ေသျပမွာက
သူသာ အခ်စ္ဦး
ရူးေအာင္ခ်စ္သည္။ ။

စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

ရင္ခတ္ အလြမ္း

မ်က္ခြံမို႔ရံု ငိုျပရံုနဲ႔
ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ
ေျပေလ်ာ႔မတဲ့လား။ ။

လက္ျပ ေက်ာခို္င္း ထားခဲ့ရံုနဲ႔
ရင္ထဲက စကားေတြ
သက္တမ္း ကုန္မတဲ့လား။ ။

ေ၀ခြဲရ ခက္ခက္နဲ႔
ငါ့ဘ၀ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး
ငါ အရင္လို ေနေပ်ာ္မတဲ့လား။ ။

ပိုင္စိုးမႈဧကရီ ဘြဲ႔တစ္ခုနဲ႔
နင္ထားခဲ့တဲ့လမ္း
ေမွ်ာ္ၿပီးလြမ္းတိုင္း.......

ကသစ္ ပြင့္ေတြ နီနီေစြး
လမ္းထိပ္ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္က
အေျပးအလႊား ထြက္ႀကိဳတတ္တဲ့
နင့္ အရိပ္ကို လြမ္းတယ္။ ။

ခေရေတြ ခင္းတဲ့လမ္း
ေျခလွမ္းရင္လည္း လြမ္းတယ္။ ။

သဇင္ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္
ခုိးခိုး ၀ွက္၀ွက္ ထုတ္ပိုးေပးဟန္ကို လြမ္းတယ္။ ။

ဆံုမွတ္ မရွိေသးတဲ့
ျပကၡဒိန္ အေဟာင္းတစ္ခု..

ေသာကေတြ
အိပ္ေဆးေကၽြးရင္း
အလြမ္းပန္းေတြ မခူးႏိုင္ေအာင္ေ၀တယ္။ ။
မ်က္ရည္မိုးေတြ သံုးရာသီလံုးသည္းတယ္။ ။

ဘယ္ေန႔မွန္းမသိတဲ့
အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း
ပရမ္းပတာ ရင္ခံုသံနဲ႔
သည္းသည္းလႈပ္ စကားတစ္ခြန္း ဆိုခ်င္တယ္။
“နင့္ကို ငါ လြမ္းတယ္” ။ ။

စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

အဆံုးသတ္

အိပ္မေပ်ာ္ေသးခင္နဲ႔
ႏိုးထမိတဲ့ စကၠန္႔ပိုင္းေလး
ျဖတ္ခနဲ ေပၚတဲ့ အာရံု။
ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ႏြမ္းလ်တဲ့စိတ္။
ယူက်ံဳးမရျခင္းေတြကို သီကံုးၿပီး............
ငါ..... ေတာ္ရာအရပ္မွာ ေနထိုင္ပါတယ္။ ။

သူ႔ေဘးမွာထိုင္
စကားစစ္ပြဲေတြ အလီလီက်င္းပ
ငါ ႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ျပရင္း..........
ငါ့ရဲ႕ ညေနေတြ လတ္ဆတ္ခဲ့ဘူးတယ္။ ။

သူ႔ အသိုင္းအ၀ုိင္းရဲ႕
ခ်ိဳးဖဲ့တဲ့အၾကည့္ေတြ........
သံသယမကင္းတဲ့ မဲ့ၿပံဳးေတြ.......
ထိုးႏွက္တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔.....
ငါ့သံေယာဇဥ္ကို အေရာင္ဆိုးခံရတိုင္း
ငါ့ေဘးက သူ႔ကို မာန္မဲခဲ့ဘူးတယ္။ ။

နင္ ငါ့ကိုဘဲ ႏိုင္တာမလား”
သူတုိးတုိး ေရရြတ္တိုင္း
ျငင္းဆန္မႈမပါတဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ ငါ၀န္ခံမိတယ္။ ။

ေမ့ေပ်ာက္မလြယ္တဲ့ အမွတ္အေတး
နာက်ည္းျခင္းကို ပိုးလိုေမြးၿပီး.....
မဆီမဆိုင္ သူ႔ကိုဓားစာခံလုပ္
ငါ့ရဲ႔စိတ္ကို ငါကိုယ္တုိင္သတ္
သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းကို စိန္ေခၚ။

အႏိုင္အရႈံးလဲ မကြဲျပားခင္........
ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းလဲ ရပ္မသြားခင္..........
ေ၀ဒနာေတြလဲ ဒီ႔ထပ္ပိုမတိုးခင္......
ႏႈတ္ဆက္ျခင္းလဲ တရား၀င္မျပဳဘဲ
ငါ ေတာ္ရာအရပ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕။ ။

အတိတ္ဆိုတာ အရိပ္ဆိုရင္ေတာင္
ငါ..........ေတာ္ရာအရပ္မွာမေပ်ာ္ေပမယ့္။
ေပ်ာ္ရာအရပ္မွာ ေမွ်ာ္ေနမယ့္သူ႔ကို......
တမ္းတျခင္း ကင္းကင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္။ ။

စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

ရင္ထဲက အသံ

အလံုးစံု ခံစားခ်က္ေတြ..
စြန္းထင္းေနတဲ႔ နံရံေတြလဲ
ခပ္ပါးပါးေလးေတာင္ အသံမထြက္ခဲ့ဘူး။ ။

“ပညာဆိုတာ သင္ရင္တတ္တယ္
အေတြးအေခၚဆိုတာ သင္တုိင္းမတတ္ဘူး”
အေမႀကိမ္းေမာင္းဖူးတာ မ်ားလွၿပီ။
ခံယူသူလဲ နဲလွသည္။ ။

အေမ၀ါးေကၽြးတဲ့ ထမင္းလုတ္ေတြနဲ႔
ငါတို႔ေတြ ထမင္းစားတတ္ခဲ့တာပါကြဲ႔။
လူ႔သဘာ၀ပဲဟာ လို႔ေတာ့
မကပ္သတ္ သင့္ဘူးေပ့ါ။ ။

“ၾကြက္မႏိုင္ က်ီမီးနဲ႔ရႈိ႕”
လူမႏိုင္ေတာ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ပစ္ပစ္ေပါက္
အေမ့အသဲလဲ တဆတ္ဆတ္ခါနာ
အေမ႔မ်က္ရည္ ခဏခဏၿပိဳဆင္း....

“ေအာ္ ရတာ နာလိုက္တာ”တဲ့
အေမ က်ိတ္က်ိတ္ေရရြတ္လိုက္
“ေအာ္ ငါ့သားသမီးမ်ားသိတတ္လိုက္တာ”တဲ့
အေမ ၾကံဖန္ခ်ီးမြမ္းလိုက္နဲ႔
အေမ့ ဆံပင္ေတြလဲ ျဖဴစျပဳခဲ့။ ။

၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုရိႈက္သံေတြနဲ့
အစ္ကို႔ မဂၤလာေဆာင္သတင္း အေမအေျပာ...
အေမတြန္႔တိုေနတာ မဟုတ္မွန္း
အေမရင္ေငြ႔လိုေနမွန္း
ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိတဲ့ ဒီသမီးပါ။ ။

သားသမီးဆိုတာ
ကိုယ္ပဲ့ထိန္းတဲ့ ေနရာ
သြားတဲ့ေလွမွ မဟုတ္တာ အေမ။ ။

ေကာက္ေၾကာင္းေတြ ဆြဲဆြဲမေျဖာင့္ပါနဲ႔ အေမ။
အေမ ငိုလွ်င္ ရင္နာတတ္တဲ့သမီး...
ေမာင္ႏွမေတြ အေမ့ကို ငဲ့မၾကည့္လွ်င္
ခံရခက္တဲ့ သမီး..
သမီး မိုက္လံုးမႀကီးဘူးအေမ။ ။

နံရံေတြ စကားေျပာဖို႔
ထိုင္ေစာင့္မေနသင့္ဘူး....အေမ
ငိုသံေတြ မခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖို႔
သမီးက မီး မဟုတ္ပါဘူး အေမ။ ။

ငိုရိႈက္သံေတြ တိတ္ပါေတာ့
ရင္ေမာတာေတြ ေျဖပါေတာ့
တစ္ေန႔ေတာ့ သားသမီးေတြလဲ အိုၾကမွာပဲ
ေနာင္တေတြလဲ ေႏွာင္းမွရတတ္စၿမဲ။ ။

စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

ကၽြန္မခ်စ္ေသာ အေမ့ရြာ

အေမ့ဌာေန
ကၽြန္မ ေမြးရပ္မဟုတ္။
အေမ လြမ္းတိုင္း ကၽြန္မ သတိရတတ္သည္။ ။

သဲေတာက စိုက္ခင္း
လဲေလ်ာင္းေနတဲ႔ ဖရဲသီး
ေအးစက္ပံုမ်ား ေရခဲေသတၱာမလို။
ခ်ိဳျမပံုမ်ား ေဆးသၾကားေတာင္မလို။ ။

ပက္ၾကားအက္ထဲက အပင္ေတြကူႏႈတ္
ႏြားစာလား...၀က္စာလား မေသခ်ာခ်င္ေန...
ကၽြန္မလဲ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေခၽြးထြက္ခ်င္တာေပါ့။ ။

မြန္းတည့္ေက်ာ္မွ စားတဲ့ထမင္း
“ဘာဟင္းလဲ“ ေမးမေနဘူး
သူတို႔အေျပာ “ငတ္ငတ္နဲ႔ ကုန္းသာတုတ္တဲ႔”
အရင္ကဆို တြန္႔သြားၿမဲ လက္။
ေရာက္ဖန္မ်ားေတာ့လဲ အသားက် အစားမပ်က္။ ။

စေလ ဇီးသီး လိႈင္လိႈင္ေပါတဲ့အရပ္
လူမစား ႏြားသာစားတဲ့ ဇီးသီး..
ဖရဲသီးခ်ိဳခ်ိဳ အေစ႔ကို ထုတ္ေရာင္း..
အသားကို ၀က္ေကၽြး
လူမစားတာမွ “ငါႀကိဳက္လို႔ကြ” လို႔ မေေျပာမိခင္ အသာၿပံဳး။ ။

ႏြားမစား ၀က္မႀကိဳက္
ပက္ၾကားအက္ထဲက အပင္ကေတာ့
သုပ္စားလို႔အင္မတန္ေကာင္းတာ လက္ေတြ႔။
အဲ႔ဒီ႔ေန႔က ထမင္းသံုးပန္ကန္ေတာင္ ကုန္ေလရဲ႔။ ။

ႏြားလွည္းေပၚက လူတစ္ရပ္စာျမက္ေတြၾကား
ထိုင္လိုက္ရတာ ရင္တထိတ္ထိတ္။
ျပန္မဆင္းတတ္လို႔ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ရင္း
ခုန္အဆင္း ေမွာက္ယက္လဲ
အရွက္မကြဲခင္ ကၽြန္မ ၿပံဳးျပတတ္ၿမဲ။ ။

ေနညိဳရင္ ေရအိုးကိုယ္စီရြက္
ေရစည္လွည္း ကိုယ္စီေမာင္းရင္း
ေရခပ္ဆင္းၾကတိုင္း
ကန္ေဘး ရပ္ေငး ကၽြန္မ..ရြာဓေလ႔ကို ႏွစ္ၿခိဳက္တတ္ၿမဲ။ ။

ေမးထူးေခၚေျပာမဟုတ္တဲ့..
ေအာ္ထူး ေအာ္ေျပာ..
သူတို႔အတြက္ေတာ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္က ဟန္ေဆာင္မႈသက္သက္။ ။

မရွိတာအသာထား ရွိတာေဖာ္မၾကြား
ဧည့္သည္ ထမင္းစားမလိုက္မခ်င္း
ေစာင့္ေခၚ ဧည့္၀တ္ေက်တာလဲ သူတို႔ေစတနာ။ ။

ျပန္ရက္နီးေလ ..
ေရာက္ေရာက္လာတဲ့ အမ်ိဳးစံုလက္ေဆာင္ေတြ..
ျငင္းမရ တားမရ။
ယူလာေပးသူကို..
”ဒါ ဘယ့္သူ႔သား ၊ ဒါဘယ့္သူ႔သမီးဟဲ့လို႔”
ႀကိဳက္သလို အမ်ိဳးစပ္..
ေမ႔ေလ်ာ႔တတ္တာလဲ ကၽြန္မ၀ါဒနာ။ ။

မေမ့မေလ်ာ့ သတိရတတ္တာ..
ေဆာင္းတြင္းေရာက္တိုင္း
ရြာအလည္ျပန္မယ့္ အေမ့အနား...
ကၽြန္မ အလိမ္မာ ပိုျပတတ္ၿမဲ။ ။


စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

ေ၀းေနတုန္းပဲ

တစ္ေန႕ေန႕ေတာ့နီးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ႔စိတ္နဲ႔
ငါတို႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ သန္ရာသန္ရာ ရြက္လႊင့္ခဲ႔တယ္။ ။
 

ရိုးသားစြာ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ႔ငါ
ႏွစ္ေတြ အရာယြင္းတာေတာင္
ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ေတာ္ေကာက္မဲ႔
ဘယ္နတ္ဘုရားမွရွာေဖြမေတြ႔ခဲ႔ဘူး။ ။


သူကေတာ့....
ေတြ႔သမွ်ျဖတ္လမ္း အကုန္ေလွ်ာက္လွမ္း
ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ စကားပံုကိုခုတံုးလုပ္
ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ လက္ခေမာင္းခတ္မဆံုးခဲ႔ဘူး။ ။
ေအာင္ျမင္ဖို႔ ရြယ္စူးခဲ႔ၾကတာပါ။ ။

သို႔ေပမယ့္...
အားနည္းလွ်င္ ေဖးကူတတ္တဲ႔စိတ္...
လြဲမွားလွ်င္ ျပင္ဆင္ေပးတဲ႔စိတ္.......
သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေပါက္ကြဲခ်င္တဲ႔အခါ....
သူ႔ကိုယ္သူ ဖြဲအိတ္အျဖစ္ အထုအေထာင္းခံခဲ႔တဲ႔ရက္ေတြ...
မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်လွ်င္...
မင္းက မငိုမွလွတာလို႔
ေျဖေလွ်ာ႔တတ္တဲ႔ သူ႔အေျပာ....
ခုေတာ့ အရာအားလံုး ဆံုးရံူးခဲ႔ၿပီဆိုတာ
ရာစု ႏွစ္စုကုန္မွ
ငါ့ အသိဟင္းလင္းပြင့္ခဲ႔တယ္။ ။


အခ်စ္ကို အရင္းတည္
အနာဂတ္ကို စိန္စီခ်င္ခဲ႔ၾကပါလွ်က္
ညီမွ်တဲ႔ အခ်စ္တစ္ခုကေတာ့
အတိတ္မွာ ျမဳပ္ႏွံက်န္ခဲ႔ေလရဲ႕။ ။

စုသဲျဖဴ..

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

အေ၀းမွာျပိဳတဲ့မိုး

လြဲလိုက္တဲ့ ကံ
ဆိုးလိုက္တဲ့ ဘ၀လို႔
မျဖစ္မေန မၿငီးတြားခ်င္ဘူး....
ကိုယ့္ထက္ ခ်ိဳ႕တဲ့သူေတြကို
ေျပးၿပီး ျမင္မိလို႔ပါ။ ။

မေသထၼင္း မေသဟင္းနဲ႔
သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္
ဘယ္သူေတြ ဘာေတြ စေတးခဲ့ၾကၿပီလဲ....
နားလွ်ံေအာင္ ၾကားေနတဲ့
ရင္နာစရာ ဇာတ္လမ္းေတြလဲ အပ္ေၾကာင္းထပ္။ ။

ခါးသီးျခင္း အဖံုဖံု
သိမ္းမရေတာ့တဲ့ နာက်င္ျခင္းေတြ
ဘယ္သူ႔အေပၚ ပံုခ်ရမွန္းမသိတဲ့ ေဒါသ။
၂၁ရာစုကို ဆံုးရႈံးျခင္းမိ်ဳးစံုနဲ႔
အမွီလိုက္ရင္း........
ဒို႔ေရႊႏိုင္ငံႀကီးလဲ မီးမိွတ္အိပ္ေမာက်။ ။

က်လိုက္ တက္လိုက္ စိတ္္ဓာတ္ေတြနဲ႔
သူစိမ္းေတြၾကား.....
ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ ဟန္လုပ္မိသမွ်
ကိုယ့္အခန္းေလးေရာက္မွ အေရခြံခြာခ်။
၀မ္းနည္းမိသမွ် က်ိတ္က်ိတ္ ရႈိက္ငို။
ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မျမင္မိခင္
အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္သည္။ ။

တစ္ေန၀င္ တစ္ေနခ်ဳပ္
အထီးက်န္ျခင္းကိုသာ
အေဖာ္လုပ္ၿပီး..........
ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္မွာ..ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္ရမယ္မသိတဲ့
ေႏြးေထြးျခင္း၊ လံုၿခံဳျခင္း အစံုစံုကို
အလြမ္းေတြ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔သာ
ေမွ်ာ္လင့္ယံုမို႔............

အေမေရ.........
သမီးေတာ့ လြမ္းတယ္
သားေတာ့ လြမ္းတယ္နဲ႔
ဒုကၡေတြၾကားက....
ေနာက္ျပန္မလွည့္စတမ္း ညာသံေတြေပးေနမိရဲ႕။
အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့
အိမ္ျပန္ခ်င္တာေပါ့ အေမ။ ။

စုသဲျဖဴ.....

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ

နယ္လြန္အေတြး

ဘာမွမရွိျခင္းရဲ႕ တစ္ဖက္..
အရဲကိုးလို႔ ရွာေဖြမိရဲ႕။

ေတြ႕သလိုလို မေတြ႕သလိုလုိနဲ႔
ငါ့အသိ တစ္ခ်က္လက္တယ္..
ငါဘာကို ရွာေဖြမိေနပါလိမ့္..
ေမ႔ေတ့ေတ့။ ။


သိသလိုလိုရွိတဲ့မ်က္ႏွာ..
အေရာင္စံုခံစားခ်က္ေတြစြန္းေပလို႔..
မေန႔နဲ႔ဒီေန႔ မေရာေထြးနဲ႔လို႔ ေဒါသသံနဲ႔ေအာ္တယ္
အလန္႔တၾကား ေဇာေခၽြးေတြနဲ႔ထထိုင္..
ေအာ္
အိပ္မက္ေပကိုး...
ေၾကာက္လန္႔စိတ္ေျပဖို႔ ေရေအးတစ္ခြက္ လိုအပ္လွသည္။ ။


ငါက
ေငးငိုင္ျခင္းမွာ ၀ါသနာထံုတယ္..
ျငင္းခုန္ျခင္းကို အေသြးသားထဲကမုန္းတယ္..
လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း က ကေန အ အထိသိရင္
ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာ ျပစ္ခ်င္တယ္။ ။

ဘယ္သူ႔ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနမွန္းမသိတဲ့
မိတ္ကပ္ဖံုဖံုနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြျမင္တိုင္းလဲ
အံကိုဖိကိုက္ ခပ္က်ိတ္က်ိတ္ ၿပံဳးမိတိုင္း
အေၾကာင္းသိ သူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာတယ္
နင္ မိတ္ကပ္လိမ္းမယ့္ေန႔ ငါတို႔ ၾကည့္ခ်င္လွရဲ႕တဲ႔။ ။

မသိျခင္းတစ္၀က္ မရွိျခင္းတစ္၀က္နဲ႔
ငါသာ အခ်မ္းသာဆံုးလို႔
လက္မေထာင္တိုင္း
သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ခပ္ေထ့ေထ့ၿပံဳးတယ္ ။ ။

ျငင္းခုန္မႈမပါတဲ့ သေဘာထားကြဲလြဲမႈ
ၿပိဳင္ဆိုင္မပါတဲ့ အေပ်ာ္တမ္း စက္ဘီးစီးတဲ႔ည
အၿမဲလူမစည္တတ္တဲ့ လၻက္ရည္ဆိုင္ ခြက္ေတြ ခိုးခိုးဖြက္
ငါ့ေအာင္စာရင္းသူၾကည့္
သူ႔ေအာင္စာရင္းငါၾကည့္နဲ႔ အေၾကာက္လြန္ေန႔ကိုျဖတ္

ခုေတာ့ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ထြင္း
ကိုယ့္အနာဂတ္ကို ကိုယ္ျပင္ရင္း
အိ္ပ္မက္ကလန့္ႏိုးလဲ ေသြးေအးစဲ.......
လူ႔အေၾကာင္းသိလဲ ေအးေဆးပဲ..........
မိတ္ကပ္မ်က္ႏွာကိုေတြ႔လဲ ေတြေငးစဲ....

ေရးေတးေတး အတိတ္ကို
တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ကူးနဲ႔အသက္သြင္းမိတယ္..

ေရးေတးေတးပါပဲ
ေတြးေတြးၿပီးေတာ့ ေငးမိတယ္..
အနာဂတ္ကိုလဲ ေမ႔ေတ့ေတ့။ ။


စုသဲျဖဴ

ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္...

ျပီးပါျပီ