အဆံုးသတ္

အိပ္မေပ်ာ္ေသးခင္နဲ႔
ႏိုးထမိတဲ့ စကၠန္႔ပိုင္းေလး
ျဖတ္ခနဲ ေပၚတဲ့ အာရံု။
ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ႏြမ္းလ်တဲ့စိတ္။
ယူက်ံဳးမရျခင္းေတြကို သီကံုးၿပီး............
ငါ..... ေတာ္ရာအရပ္မွာ ေနထိုင္ပါတယ္။ ။

သူ႔ေဘးမွာထိုင္
စကားစစ္ပြဲေတြ အလီလီက်င္းပ
ငါ ႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ျပရင္း..........
ငါ့ရဲ႕ ညေနေတြ လတ္ဆတ္ခဲ့ဘူးတယ္။ ။

သူ႔ အသိုင္းအ၀ုိင္းရဲ႕
ခ်ိဳးဖဲ့တဲ့အၾကည့္ေတြ........
သံသယမကင္းတဲ့ မဲ့ၿပံဳးေတြ.......
ထိုးႏွက္တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔.....
ငါ့သံေယာဇဥ္ကို အေရာင္ဆိုးခံရတိုင္း
ငါ့ေဘးက သူ႔ကို မာန္မဲခဲ့ဘူးတယ္။ ။

နင္ ငါ့ကိုဘဲ ႏိုင္တာမလား”
သူတုိးတုိး ေရရြတ္တိုင္း
ျငင္းဆန္မႈမပါတဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ ငါ၀န္ခံမိတယ္။ ။

ေမ့ေပ်ာက္မလြယ္တဲ့ အမွတ္အေတး
နာက်ည္းျခင္းကို ပိုးလိုေမြးၿပီး.....
မဆီမဆိုင္ သူ႔ကိုဓားစာခံလုပ္
ငါ့ရဲ႔စိတ္ကို ငါကိုယ္တုိင္သတ္
သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းကို စိန္ေခၚ။

အႏိုင္အရႈံးလဲ မကြဲျပားခင္........
ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းလဲ ရပ္မသြားခင္..........
ေ၀ဒနာေတြလဲ ဒီ႔ထပ္ပိုမတိုးခင္......
ႏႈတ္ဆက္ျခင္းလဲ တရား၀င္မျပဳဘဲ
ငါ ေတာ္ရာအရပ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕။ ။

အတိတ္ဆိုတာ အရိပ္ဆိုရင္ေတာင္
ငါ..........ေတာ္ရာအရပ္မွာမေပ်ာ္ေပမယ့္။
ေပ်ာ္ရာအရပ္မွာ ေမွ်ာ္ေနမယ့္သူ႔ကို......
တမ္းတျခင္း ကင္းကင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္။ ။

စုသဲျဖဴ