သူတို႔အေတြးႏွင့္ ကၽြန္မအျမင္

“ကိစၥမ်ားေျမွာင္ လူတို႔ေဘာင္” ဆိုတဲ့အတိုင္း လူတိုင္းကိုယ့္ဘ၀ေတြနဲ႔ကိုယ္ ကိစၥမ်ားေနၾကသူမ်ား ပဲျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သူမ်ားကို အခ်ိန္ေပးဖို႔ထက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပင္ အခ်ိန္မေလာက္ေတာ့ သူမ်ား ကိုယ့္အခ်ိန္လာျဖဳန္း လွ်င္ အင္မတန္စိတ္တိုဖို႔ ေကာင္းလွသည္။

ကၽြန္မ စိတ္တိုစရာႏွင့္ရင္ဆိုင္ေနရသည္မွာ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာေနေပသည္။ သူ႔ကိစၥကိုယ့္ကိစၥ လုပ္ၿပီး လူခ်င္း သိတာ၊ခင္တာမွျဖင့္ မၾကာေသးဘူး အကူအညီကေတာင္းလာၿပီ။ ေတာ္ရံုေပါ့ေပ့ါ ပါးပါး၊သူတစ္ပါးကို မထိခိုက္သည့္ ကိစၥဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကူညီလိုက္ခ်င္ပါသည္။ အျမင္မေတာ္တာ ေတြ႔လွ်င္ ကူညီခ်င္သည့္ စိတ္သည္ ျမန္မာ တစ္ေယာက္၏ ပင္ကိုယ္စရိုက္ပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ မကူညီႏိုင္သည့္ ကိစၥျဖစ္ေနလွ်င္လည္း မကူညီႏိုင္ပါဟု ျပတ္ျပတ္ေျပာ စကားစျဖတ္ဖို႔လဲ ျမန္မာ အေတြးျဖင့္ အားနာေနမိျပန္သည္။

အလိုက္သင့္ေျပာ၊အလိုက္သင့္နားေထာင္၊အလိုက္သင့္ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း သူေျပာျပသမွ် သူ႔ဇာတ္ လမ္းကို မွန္တယ္ မွားတယ္ မေ၀ဖန္မိေသး။ အလုပ္ဆင္းတာႏွင့္ သူ႔ဇာတ္လမ္းကလဲ အလိုလို ေမ့သြားတတ္ၿမဲ။ (မေမ့ရွိပါ့မလား သူ႔ဇာတ္လမ္းက ေငြေစ်းအတက္အက်ေလာက္ ေတာင္မွစိတ္၀င္ စားဖို႔ မေကာင္းတာ)မနက္ဖန္ အတြက္ျပင္ဆင္စရာရွိတာျပင္ဆင္။ရန္ကုန္လူႀကံဳရွိလွ်င္ေျပး၀ယ္၊ ၿပီးလွ်င္ လူႀကံဳ ပို႔။ ကိုယ့္ဘ၀ႏွင့္ ကိုယ္ဇာတ္တိုက္လို႔ရႈပ္ ပြေနသည္။ တစ္လစာမကေတာ့သည့္ မီးပူတိုက္ဖို႔ေတြကလဲ မ်က္ေစာင္းထိုးေနၿပီ။

မနက္ အလုပ္ေရာက္လို႔ သစ္လြင္ေနတဲ့ အားအင္ေတြေတာင္ ၾကာလာေတာ့ သူ႔ကိုေတြ႔တာႏွင့္ ညစ္ညဴးလာသည္။ “အားသလား”လုိ႔ စကားအစမခ်ီလာနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ခ်င္ေယာင္ ဖမ္းေဆာင္ လိုက္ရတာ တကယ့္ အကယ္ဒမီေလွ်ာ့။ မ်က္ခံုးတြန္႔ေကြး၊ စာရြက္ေတြ ကိုင္လိုက္ခ်လိုက္။ တကယ့္ ကို အလုပ္မ်ားတာပါ။ သူေဌးလစ္ ရင္ေတာ့ Gtalk ၀င္ Chat ရတာကလြဲရင္ေပါ႔။

သူကလဲ လည္လိုက္တာမွ ပန္ကာထိပ္သီး။ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနပါေစ သူေျပာခ်င္ရာ ေျပာၿပီးမွ ျပန္သြားတတ္သည္။ စိတ္ဆိုတာကလည္း ခက္သားလားေနာ္။ တစ္ေန႔ မဟုတ္၊တစ္လမက ေျပာဖန္မ်ားလာေတာ့လဲ သူ႔ဇာတ္လမ္းကို အလြတ္ေတာင္ရခ်င္ေနၿပီ။ သူ႔မ်က္ ႏွာ ဇီးရြက္ေလာက္ကိုလဲ ကိုယ္ခ်င္းစာေနၿပီျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ကၽြန္မဘယ္လိုကူညီရမလဲ။ ဘယ္လို ကူညီသင့္သလဲ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ဘယ္လိုစဥ္းစားစဥ္းစား သူ႔ကိုကူညီဖို႔ ကၽြန္မဘယ္လိုမွမတတ္ ႏိုင္၊ မလုပ္ႏိုင္သည့္ကိစၥျဖစ္ေနျပန္သည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ကိုကၽြန္မတတ္ႏိုင္သည့္ အႀကံဥာဏ္တစ္ခုေပးမိသည္။ သူမွမင္းကိုသတိမရ ေတာ့တာ မင္းလဲ သူ႔ကိုေမ့လိုက္ေတာ့ေပ့ါ၊ ဒါမ်ားလြယ္လြယ္ေလး၊ ဘာခက္သလဲေပ့ါ။ သူကၽြန္မကို ဘာျပန္ေျပာသလဲဆို..

ခုျပန္ေျပာရလွ်င္ ခုရင္နာစရာ၊ရွက္စရာပါ။

“မင္းတို႔ ျမန္မာေတြ အဲ့ဒီလိုပဲလား၊ ဘယ္အရာကို မဆိုလြယ္လြယ္ သေဘာထားတတ္သလား၊ မင္းတို႔ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္မရွိဘူးလား၊ ခ်စ္တတ္တဲ့ အသဲႏွလံုး မရွိဘူးတဲ့”

သူက သူ႔ေကာင္မေလးကို ေျပာခ်င္ေဇာနဲ႔ ကၽြန္မအပါအ၀င္ ျမန္မာလူထု တစ္ရပ္လံုးကို ေစာ္ကား လိုက္တာပါ။ အေစာ္ကားခံလိုက္ရတဲ့ ကၽြန္မမ်က္ႏွာ တည္တင္းမာထန္သြားပါတယ္။ သူ႔ကိုဘယ္ လို တုန္႔ျပန္မလဲ စကားရွာေနမိပါတယ္။ သူကကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို မရဲတရဲၾကည့္ၿပီး ေတာင္းပန္ပါ တယ္။ (အကူအညီ လိုခ်င္လို႔လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။)

“ငါ မင္းကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့”

သူရွင္းမွ ပိုဆိုးေတာ့သည္၊ ပို၍မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ ကၽြန္မကိုမေျပာလွ်င္ က်န္တဲ့ျမန္မာအားလံုး ကို သူေျပာခ်င္တာေပါ့။ ကၽြန္မေဒါသကို ႀကိဳးစားထိန္းသိမ္းထားရ၏။လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဘယ္လို ျပစ္ခ်က္မွ ကၽြန္မ မလိုခ်င္ပါ။ အေၾကာင္းက သူသည္ကၽြန္မတို႔ Company ၏ Customer ျဖစ္ေန သည္။ Customer is always right ဟု ဆိုသည္မလား။

ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မသူနဲ႔ ထိပ္တိုက္ဘယ္ေတာ့မွ စကားမေျပာျဖစ္ေတာ့။ သူ႔ကိုအၿမဲေရွာင္မိသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အလုပ္ကလဲပါး၊ သူကလဲခါတိုင္းလို သုန္သုန္မႈန္မႈန္မဟုတ္ပဲ စစေနာက္ေနာက္ စကားေတြေျပာေနေတာ့ ကၽြန္မ အလိုက္သင့္ျပန္ေျပာေနလိုက္သည္။

မၾကာပါဘူး၊ ေျပာလာပါၿပီ။ သူႏွင့္ သူ႔ေကာင္မေလး (ျမန္မာမေလး) အေၾကာင္းပါ။ သူေဌးကလဲ ေဘးမွာရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ မလႈပ္သာဘူး။ သူေျပာသမွ် စိတ္မပါဘဲ အင္း၊အဲ လုပ္ေနရတယ္။ ၾကာေတာ့ သူေဌး မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ လူမ်ိဳးတူတဲ့ သူျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ ေမးေန၊ေျပာေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီ႔ေတာ့မွ ကၽြန္မ အသက္ရႈေခ်ာင္ၿပီး ဘာမွလုပ္ေပးစရာမလိုတဲ့ Customer ေတြနားေျပးကပ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။

သူလဲ ေျပာလို႔၀မွ ထျပန္သြားတယ္။ သူေဌးေခၚလို႔ဆိုလို႔ သူေဌးဆီမသြားခ်င္ပဲသြားရသည္။ သူေဌး ကၽြန္မကို ဘာမ်ားေျပာေတာ့မွာလဲေပ့ါ။ အလုပ္ႏွင့္ မဆိုင္တာကို လုပ္ေနတာလားဟုေမးလွ်င္ ကၽြန္ မေတာ့ခက္ေပ ေတာ့မည္။ သူေဌးေျပာေသာစကားကို ကၽြန္မနားစိုက္ေထာင္ရင္းတစ္ေျဖး ေျဖးနားလည္လာသည္မွာ။ ဟိုလူ လူရႈပ္ သူ႔ျပသနာကို ကၽြန္မကိုပါ ဆြဲေခၚအဖ်ားခတ္သြား ျခင္းျဖစ္သည္။

သူေဌးေျပာျပသမွ် ကၽြန္မသိသိႀကီးႏွင့္ ၿငိမ္နားေထာင္ေနရသည္။ နားရည္၀ရံုမကလို႔ နားရည္ပါ လွ်ံ ေနသည့္ အေၾကာင္းအရာေတြပဲ ျဖစ္သည္ေလ။ သူ႔ေကာင္မေလးကို အရမ္းခ်စ္သည့္အ ေၾကာင္း။ ညတိုင္းသူ႔ေကာင္မေလးကို ထမင္းခြံေကၽြးတာ၊ ေန႔လည္တိုင္း Tea ပို႔ေပးတာ။ ေကာင္မ ေလးရတဲ့ လစာအကုန္ ရန္ကုန္ကိုလႊဲေစ တာ။ ေကာင္မေလးနဲ႔ သူရည္းစားသက္တမ္း ၅လမွာ ျပတ္သြားတာ။ ျပတ္ရတဲ့အေၾကာင္းက ျမန္မာေတြဆံုရပ္ဆီ သြားတဲ့ေကာင္မေလးကို သူပါလုိက္ဖို႔ ေျပာတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာမရတဲ့အေၾကာင္းကတစ္ေၾကာင္း၊ သူ႔ကို ေခၚမသြားပဲ တစ္ျခားေကာင္ ေလးေတြနဲ႔သြားတာကို သူသိတဲ့အေၾကာင္း။ ေကာင္မေလးက သူ႔အစ္ကိုလို႔ေျပာေပမယ့္ သူမယံု ေၾကာင္း၊ တစ္ကယ္သာ အစ္ကိုဆိုရင္ သူ႔ကို Boyfriend တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးလို႔ တိုက္တြန္းမိတာေၾကာင့္ ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုထားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေပ့ါ။

“သူ..သူ႔ေကာင္မေလးနဲ႔ျပန္တြဲခ်င္ေနတယ္။ သူတစ္ကယ္ခ်စ္တာလို႔ ငါထင္တယ္။ မင္း ကူညီႏိုင္ လွ်င္ ကူညီလိုက္ပါတဲ့”

ျပတ္တဲ့သူကလဲ ျပတ္လုိ႔ထားခဲ့ၿပီ။ က်န္ခဲ့တဲ့သူကလဲ ဘာမ်ား၀မ္းနည္း ဇာတ္လမ္း အရွည္ဆက္ ခ်င္ေနမွန္း စဥ္းစားလို႔မရပါဘူး။ ခက္တာက ကၽြန္မကို ၾကားထဲက Agent ၀င္လုပ္ခိုင္းေနတာပဲ။ မသကာေျပလည္ရင္ အေၾကာင္းမဟုတ္။ မေျပလည္ရင္... တစ္လမ္းတည္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနသူ အခ်င္းခ်င္း၊ ျမန္မာမိန္းကေလး အခ်င္းခ်င္း မိ္တ္ပ်က္ေတာ့မည္။ သူ႔အေၾကာင္းကို္သိလို႔ ရွက္ရမ္း အရမ္းခံရဖြယ္လဲ ႀကိဳျမင္မိသည္။

ဒီ႔ထက္ပိုဆိုးတဲ့အခ်က္က သူေဌးေကာ၊ေကာင္မေလးရဲ႕ ရည္းစားပါ မသိတဲ့အခ်က္က ကၽြန္မနဲ႔ ေကာင္မေလးနဲ႔ သိေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အသိအစ္မတစ္ေယာက္ မိိတ္ဆက္ေပး၍ သိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ျဖစ္ေစ ကၽြန္မဒီျပသနာကို ၀င္မပါသင့္။ သူေဌးေကာ ဘာေကာ ငဲ့မၾကည့္ေနေတာ့။ ကၽြန္မ မလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း သူေဌးကို ေျပာလိုက္သည္။သူေဌးကလဲ နားလည္လက္ခံရွာပါသည္။

ဒီမွ်ႏွင့္ ျပသနာက မၿပီးေသး။ သူ႔ရည္းစားအေၾကာင္း ဘာကဘယ္လိုဆိုတာေျပာေနတုန္း။ ကၽြန္မ စိတ္ညစ္လွၿပီ။ စင္ကာပူမွာ အလုပ္တစ္ေနရာရဖို႔သာ မခက္ခဲဘူးဆိုလွ်င္ ကၽြန္မအလုပ္ထြက္ခ်င္ ေနေပၿပီ။ အလုပ္မထြက္ႏိုင္ေတာ့လဲ အခက္။သူေျပာတိုင္းလဲ နားၿငီးနဲ႔။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေတြးမိတယ္။ သူေျပာတာေသခ်ာ နားေထာင္ၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ရႈပ္ေထြးေနမႈကို တစ္ခုခ်င္းဆြဲဖ်ဥ္ဖို႔ပါ။

တစ္ေန႔ သူကၽြန္မကိုေျပာျပေနပါတယ္... သူ႔ေကာင္မေလးကို သူတြဲတဲ့၅လမွာ သူ႔ေငြ၇၀၀၀ေက်ာ္(စင္ကာပူ ေဒၚလာ)ကုန္သြားတယ္တဲ့။ ခုေငြပိုေပးႏိုင္တဲ့သူဆီ ပါသြားၿပီတဲ့။ရီခ်င္စရာလဲ အေကာင္း သား။ စဥ္စားလဲ ၾကည့္ပါဦး။ သူတစ္ကယ္ ခ်စ္တာပါလို႔ အႀကိမ္တစ္ေသာင္းမက ေျပာေနတာပါ။ ဒီလို ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့သူက ဒီလိုထည့္တြက္စရာ လိုပါသလား။

ကၽြန္မ သူ႔ကို အေတာ္ျမင္ျပင္းကတ္ေနတာပါ။ သူေျပာသမွ် ယံုစရာလို႔လဲ ဘယ္ေတာ့မွေတြးမိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္က သူေျပာတာကို ခပ္သာသာ ရီေမာျဖစ္ၿပီး ၿငိမ္နားေထာင္ေနလိုက္ပါတယ္။

သူ စကားဆက္ပါတယ္။သူ႔ေကာင္မေလးရဲ႕ အေမနဲ႔သူဖုန္းေျပာဖူးပါတယ္တဲ့။ သူ႔ကိုလဲ ေကာင္း ေကာင္း မြန္မြန္ လက္ခံစကားေျပာပါတယ္တဲ့။ ခုသူရန္ကုန္သြားမယ္။ ေကာင္မေလး အေမဆီမွာ သူ႔ေကာင္မေလးကို သြားေတာင္းမယ္။ သေဘာတူရင္ အတည္ယူမယ္ေပ့ါ။ ခက္ေနတာက ရန္ကုန္ လိပ္စာပါ။ သူရန္ကုန္လိပ္စာကို မသိဘူး။ ရန္ကုန္လိပ္စာရဖို႔ ကၽြန္မက ေကာင္မေလး ဖုန္းကိုဆက္ ၿပီး ဖုန္းမွားဟန္နဲ႔ေျပာေပးပါ။ ျမန္မာခ်င္းဆိုတာသိ၊ သိတာႏွင့္ ဟိုေျပာဒီေျပာျဖင့္ ရန္ကုန္လိပ္စာ ရေအာင္ ေတာင္းေပးပါတဲ့။စကားက ဒီဘူတာပဲ ဆိုက္တာပါ။

“ငါ မလိမ္တတ္ဘူး” အားမနာပါးမနာ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္း ျငင္းလိုက္သည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ သူ႔ဟာက အေတာ္လြန္လာၿပီ။ ပထမက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အဆင္ေျပေအာင္ ျပန္ေအာင္သြယ္ခိုင္း တယ္။ခုေတာ့ လိပ္စာလိမ္ေတာင္းခိုင္းတယ္။ သူေျပာသမွ်သာ အားနာနာနဲ႔ေလွ်ာက္လုပ္ေပးရလွ်င္ ဦးေခါင္းေတာင္ အေကာင္းတိုင္းက်န္ခဲ့ဖို႔မျမင္ဘူးကိုး။

............................................................................................................................

ကၽြန္မေသခ်ာေတြးမိတယ္။ ေလာကမွာ ဘယ္သူမွန္လို႔ ဘယ္သူမွားေနပါသလဲ။ ေသခ်ာတာက ေတာ့ အမွန္ျဖစ္ျဖစ္ အမွားျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုတည္းရွိရမယ့္အရာပါ။သူ႔အေျပာ သူမွန္တယ္ဆိုလွ်င္ ေကာင္မေလးဘက္ ကမွားေနတယ္ေပ့ါ။ ေကာင္မေလးကိုသြားေမးၾကည့္လွ်င္လည္း သူမွန္ ေၾကာင္းပဲေျပာမွာ။

လက္ခုတ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္တီးမွ ျမည္တာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာအားလံုးသိထားႏွင့္တဲ့ အဆိုျဖစ္သည္။ ဒါကို ျပဳျပင္ခ်င္တဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္မဆံုဘူး ခင္မင္ရင္းႏွီးဘူးခဲ့သည္။ သူက ဘာေျပာသလဲဆိုလွ်င္ “လက္ခုတ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္တီးမွ ျမည္ေပမယ့္၊ တစ္ဖက္ကရပ္ထား ေနာက္တစ္ဖက္ကတီးၾကည့္တဲ့ အသံနဲနဲေတာ့ ထြက္တယ္တဲ့”။

ကဲ......ဒီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္လံုးကပဲ တီးေန၍ အသံျမည္ေနျခင္းလား၊ တစ္ ေယာက္တည္းကပဲ တီးလို႔ အသံထြက္ေနျခင္းလား။

ကၽြန္မသေဘာကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ အသံမထြက္ေအာင္၊ အတီးမခံရေအာင္ (ရပ္ထားတဲ့ လက္ခုပ္လိုမ်ိဳး)ေ၀းေ၀းေနလိုက္ၾကဖို႔ပါ။ သူ႔ကိုအဲ့လိုေျပာျပဖို႔ ကၽြန္မ အခ်ိန္ယူေနခဲ့တယ္။ အဲ့လို အခ်ိန္ယူေနတုန္း တစ္ေန႔ သူေရာက္လာပါတယ္။ မ်က္ႏွာက မႈန္ကုပ္ေနတာပါပဲ။ သူလာႏႈတ္ဆက္ တာတဲ့။ သူ႔ ႏိုင္ငံခဏအလည္ျပန္မယ့္ အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ သူညည အိပ္မေပ်ာ္တာ ၾကာလွ်င္ မလြယ္တာမို႔ စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ျပန္လည္ျခင္းေပ့ါ။

ၾကားရတဲ့ ကၽြန္မ ၀မ္းသာအားရပင္ ေထာက္ခံလိုက္မိသည္္။ေကာင္းတယ္ သြားေပ့ါ။ကၽြန္မ ၀မ္း သာမႈ ၾကာရွည္မခံပါဘူး၊ ဘာလို႔ဆို သူ႔ေကာင္မေလးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္းစေျပာေနပါၿပီ။ သူ႔ကို၅လေလာက္ ထမင္းခြံေကၽြးခဲ့တဲ့ သူ႔ခံစားခ်က္ကို နားမလည္ဘူးတဲ့။ သူ႔အသည္း ေတာ္ေတာ္ မာတယ္တဲ့။ ေၾကာင္ကေလး ေခြးကေလးေတာင္ အစာေကၽြးရင္ သခင္ကိုသိတယ္။ သခင္ခိုင္းတာ လုိက္နာတယ္တဲ့..............ေျပာရင္း သူငိုပါေလေရာ။

ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပးပါ။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ငိုတာ ဒါပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ဖူးျခင္းပါ။ သူ႔ကို ကၽြန္မစာနာမိသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးကိုလဲ အျပစ္ျမင္ၾကည့္လို႔ မရေသးပါဘူး။ ကၽြန္မက ၾကားလူပဲေလ။ သူတို႔ အေၾကာင္းကို သူေျပာသေလာက္ပဲသိတာပါ။ ဒါကို သူမွန္ပါတယ္လို႔ ေထာက္ခံရေအာင္ကလဲ မွားတယ္လို႔ သူေျပာေနတဲ့ေကာင္မေလးက ျမန္မာမ ေလးပါ။ ကၽြန္္မလူမ်ိဳးေရး ဘက္လိုက္တတ္ ပါတယ္။ မင္းတို႔ ျမန္မာေတြလို႔ သိမ္းႀကံဳးခ်ီးမြမ္းခံရ လွ်င္ ၾကက္သီးထေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာမိတယ္။ အကဲ႔ရဲ႕ခံရလွ်င္လည္း အနည္းစုပါလို႔ ျပန္လည္ ေခ်ပတတ္ပါတယ္။

ျမန္မာတစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ ျမန္မာေဟ့လို႔ဆိုရေလာက္ေအာင္ ခ်ီးက်ဴးခံရသူတစ္၀က္၊ ကဲ့ရဲ႕ခံရသူတစ္၀က္ နဲ႔ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ခ်ိန္ခြင္လ်ာထိုးၿပီးေနထိုင္ၾကပါတယ္။ စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ေနတဲ့သူကေနတယ္။ စည္း လြတ္ ကမ္းလြတ္ ေနသူကေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသံထြက္လာလွ်င္ မေကာင္းတဲ့အသံေတြခ်ည္း အရင္ထြက္လာတတ္တာပါ။ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အသံေတြလဲ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ေနပါၿပီ။

လူပဲ...ေကာင္းခ်င္ေကာင္းမယ္ ဆိုးခ်င္ဆိုးမယ္လို႔ ေပ့ါေပ့ါေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နက္နက္ နဲနဲေတာ့ ေတြးသင့္ပါတယ္။ ျမန္မာမွ ဆိုးတာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ျခားသူေတြလဲ ဆိုးေနတာ မျမင္ဘူး လားဟု ေျပာမယ့္ သူလဲ ရွိမွာပါ။ ဘယ္သူဆိုးဆိုး ၊မဆိုးဆိုး၊ ဘယ္သူေကာင္းေကာင္း မေကာင္း ေကာင္း ကိုယ္ေကာင္းေအာင္ေတာ့ ေနသင့္တာေပ့ါ။

အမူအရာၾကမ္းတမ္းလွ်င္ အဖဆိုးလို႔ပါ။ အေျပာအဆိုဆိုးလွ်င္ အမိၾကမ္းတမ္းလို႔ပါ။ အမိအဖမဆိုး ဘဲ ကိုယ္ကသာ ၾကမ္းတမ္းဆိုးသြမ္းေနလွ်င္ေတာ့ အမိအဖိကိုမ်က္ႏွာပူစရာပါ။ ျမန္မာမိန္းကေလး ေတြေလ စင္ကာပူမွာဆိုတာနဲ႔စၿပီး...ျမန္မာေတြေလ စင္ကာပူမွာ ဆံုခဲ့တာ...ေကာင္းကိုမေကာင္း ဘူး ဆိုတဲ့ သူတို႔အေတြးေတြ သူတို႔ ႏိုင္ငံအထိသယ္သြားမွာ စိုးရိမ္စရာပါ။

ျမန္မာဆိုတာ မိဘဘိုးဘြား မဆံုးမဘဲ ႀကီးျပင္းလာၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးသာသာ အရြယ္ ကတည္းက ဘြဲ႔ရပညာတတ္ အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီက် ၾကတဲ့အထိ မိဘရင္အုပ္က မလြတ္ကင္းၾက ပါဘူး။ အေတြးေခၚေလး ျဖစ္ေစ၊ အေျပာအဆိုေလးျဖစ္ေစ၊ ေ၀းေ၀းမွာပဲေနေန၊ နီးနီးမွာပဲေနေန အၿမဲသင္ၾကားေပးေနၾကတာပါ။ ဒါကို ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားမွ မသိပါဘူး။ နားမလည္ပါဘူး။ တစ္ ေယာက္ဆိုးလွ်င္ အမ်ားဆိုးမယ္၊ တစ္ေယာက္ ေကာင္းလွ်င္ အမ်ားေကာင္းမယ္ .. သူတို႔ဒီလိုပဲ တြက္တာပါ။ ကၽြန္မ အျမင္ေျပာရလွ်င္ အမ်ားေကာင္းတယ္ အထင္ခံရေအာင္ ကၽြန္မတို႔တစ္ ေယာက္ခ်င္းစီ စေကာင္းၾကည့္လွ်င္ မရႏိုင္ဘူးလား။

ကို္ယ့္အနာဂတ္အသစ္ကို ကိုယ္အရွာထြက္ခဲ့ၾကတာဆုိေပမယ့္ တိမ္းေမွာက္သြားတဲ့ သူေတြကို ေရတြက္ေၾကးညိႈမေနပဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ လမ္းစရွာရင္း လမ္းမသိတဲ့သူကိုလဲ လမ္းစျပရင္း၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လဲ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္၊ သူမ်ားလဲ လမ္းမေပ်ာက္၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကုသိုလ္ထူးပါသလဲ။ ယူတတ္လွ်င္ရသလို၊ လူ႔အက်င့္စရိုက္ကလဲ ျပင္တတ္လွ်င္ ျမတ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခားသားေတြရဲ႕ ျမန္မာေတြအေပၚထားတဲ့ အေတြးေတြကိုျပင္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔အျမင္ေတြၾကည္ လင္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဘယ္သူ ကုိယ့္ကို ဘယ္လိုေတြးေနၿပီလဲဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ျမင္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာဆိုတဲ့၀ိေသတ တစ္ခုအတြက္၊ ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္ေနရာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြ အတြက္ ကၽြန္မတို႔ အမွားေတြ နည္းႏိုင္သေလာက္ နည္းေအာင္ ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္။

စုသဲျဖဴ