ကၽြန္မခ်စ္ေသာ အေမ့ရြာ

အေမ့ဌာေန
ကၽြန္မ ေမြးရပ္မဟုတ္။
အေမ လြမ္းတိုင္း ကၽြန္မ သတိရတတ္သည္။ ။

သဲေတာက စိုက္ခင္း
လဲေလ်ာင္းေနတဲ႔ ဖရဲသီး
ေအးစက္ပံုမ်ား ေရခဲေသတၱာမလို။
ခ်ိဳျမပံုမ်ား ေဆးသၾကားေတာင္မလို။ ။

ပက္ၾကားအက္ထဲက အပင္ေတြကူႏႈတ္
ႏြားစာလား...၀က္စာလား မေသခ်ာခ်င္ေန...
ကၽြန္မလဲ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေခၽြးထြက္ခ်င္တာေပါ့။ ။

မြန္းတည့္ေက်ာ္မွ စားတဲ့ထမင္း
“ဘာဟင္းလဲ“ ေမးမေနဘူး
သူတို႔အေျပာ “ငတ္ငတ္နဲ႔ ကုန္းသာတုတ္တဲ႔”
အရင္ကဆို တြန္႔သြားၿမဲ လက္။
ေရာက္ဖန္မ်ားေတာ့လဲ အသားက် အစားမပ်က္။ ။

စေလ ဇီးသီး လိႈင္လိႈင္ေပါတဲ့အရပ္
လူမစား ႏြားသာစားတဲ့ ဇီးသီး..
ဖရဲသီးခ်ိဳခ်ိဳ အေစ႔ကို ထုတ္ေရာင္း..
အသားကို ၀က္ေကၽြး
လူမစားတာမွ “ငါႀကိဳက္လို႔ကြ” လို႔ မေေျပာမိခင္ အသာၿပံဳး။ ။

ႏြားမစား ၀က္မႀကိဳက္
ပက္ၾကားအက္ထဲက အပင္ကေတာ့
သုပ္စားလို႔အင္မတန္ေကာင္းတာ လက္ေတြ႔။
အဲ႔ဒီ႔ေန႔က ထမင္းသံုးပန္ကန္ေတာင္ ကုန္ေလရဲ႔။ ။

ႏြားလွည္းေပၚက လူတစ္ရပ္စာျမက္ေတြၾကား
ထိုင္လိုက္ရတာ ရင္တထိတ္ထိတ္။
ျပန္မဆင္းတတ္လို႔ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ရင္း
ခုန္အဆင္း ေမွာက္ယက္လဲ
အရွက္မကြဲခင္ ကၽြန္မ ၿပံဳးျပတတ္ၿမဲ။ ။

ေနညိဳရင္ ေရအိုးကိုယ္စီရြက္
ေရစည္လွည္း ကိုယ္စီေမာင္းရင္း
ေရခပ္ဆင္းၾကတိုင္း
ကန္ေဘး ရပ္ေငး ကၽြန္မ..ရြာဓေလ႔ကို ႏွစ္ၿခိဳက္တတ္ၿမဲ။ ။

ေမးထူးေခၚေျပာမဟုတ္တဲ့..
ေအာ္ထူး ေအာ္ေျပာ..
သူတို႔အတြက္ေတာ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္က ဟန္ေဆာင္မႈသက္သက္။ ။

မရွိတာအသာထား ရွိတာေဖာ္မၾကြား
ဧည့္သည္ ထမင္းစားမလိုက္မခ်င္း
ေစာင့္ေခၚ ဧည့္၀တ္ေက်တာလဲ သူတို႔ေစတနာ။ ။

ျပန္ရက္နီးေလ ..
ေရာက္ေရာက္လာတဲ့ အမ်ိဳးစံုလက္ေဆာင္ေတြ..
ျငင္းမရ တားမရ။
ယူလာေပးသူကို..
”ဒါ ဘယ့္သူ႔သား ၊ ဒါဘယ့္သူ႔သမီးဟဲ့လို႔”
ႀကိဳက္သလို အမ်ိဳးစပ္..
ေမ႔ေလ်ာ႔တတ္တာလဲ ကၽြန္မ၀ါဒနာ။ ။

မေမ့မေလ်ာ့ သတိရတတ္တာ..
ေဆာင္းတြင္းေရာက္တိုင္း
ရြာအလည္ျပန္မယ့္ အေမ့အနား...
ကၽြန္မ အလိမ္မာ ပိုျပတတ္ၿမဲ။ ။


စုသဲျဖဴ