ခရမ္းျပာဒ႑ာရီ

ျမတ္ႏိုးျခင္းဆိုတာ….
ဘယ္ရာသီမွာ ပြင့္တဲ့ပန္းလဲလို႔
မေမးပါနဲ႔ ခရမ္းျပာ။

လြမ္းလို႔ေသသြားတဲ့သစ္ပင္ေတြက
စကားမေျပာတတ္တဲ့အခါ
မင္းျမင္ေအာင္ေတာ့ အလြမ္းသစ္ပါရယ္လို႔ေတာ့
စာကပ္ထားမယ္ မဟုတ္ဘူးခရမ္းျပာ။

ေရစီးသလို အလိုက္သင့္စီးရတဲ့ဘ၀မွာ
မင္းကလဲ ေရစပ္မဟုတ္ခဲ့ေလေတာ့
ဆံုစည္းခြင့္က ပါးရွားလြန္းလွတယ္ ခရမ္းျပာ။

စကားခ်ီေတြ၊ စကားဆုတ္ေတြနဲ႔ပဲ
မင္းရဲ႕ရင္ခုန္သံကို သံေခ်ာင္းေခါက္ခဲ့ေတာ့
အတိတ္က ကိုယ္နဲ႔တဖြားမခြာ
ကပ္ပါမလာျပန္ဘူးခရမ္းျပာ။

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆိုတာ….
တစ္ညတာမက္ခြင့္ရွိတဲ့
အိပ္မက္ေတာင္မဟုတ္ေလေတာ့...
ခရမ္းျပာေရ… ငိုခ်ည္းပဲေနရတဲ့ အိပ္မက္ေတြမွာ
မင္းကထားထားသြားခဲ့တယ္။

ကိုယ္ေရးတဲ့ဇာတ္ ကိုယ္မႏိုင္ခဲ့ေလေတာ့…
ပြဲသိမ္းလဲမလွခဲ့ဘူး။
ခဲေလသမွ်လဲ ရင္ဘတ္ေပၚမ်က္ရည္ေတြ
စိမ့္စိမ့္အိုင္ေနတယ္။

စြဲခ်က္ေတြ၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔
သစ္ရြက္ေတြလဲတေျဖာေျဖာေၾကြ
မိုးေတြလဲသည္းခ်င္တိုင္းသည္း
ေဆာင္းလဲေဆာင္းအေလ်ာက္္
နာက်ဥ္မႈကို အက်ဥ္းခ်ထားရတုန္းပဲ ခရမ္းျပာ။

ခရမ္းျပာေရ..
က်က္သေရခရမ္းေရာင္ေတြ စုိလက္ေနဆဲမွာပဲ..
တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈအျပာေရာင္ကိုပါ
၀တ္ဆင္ထားတဲ့ မင္းနာမည္က
ငါ့ဒိုင္ယာရီမွာ ထင္က်န္ေနစဲပါပဲ။


စုသဲျဖဴ