အပီအျပင္ဇာတ္ရုပ္

သိပ္ေမာေနသလား... ေနာက္တစ္ေတာင္ေက်ာ္ရင္ေရာက္မွာပါဆိုတဲ့
စိတ္ႏွစ္ခြစကားနဲ႔.. ငါ့ကိုယ္ငါဖ်ားေယာင္းလာလုိက္တာ...
ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေအာ္ေခၚၿပီး အေဖာ္လုပ္မရေတာ့တဲ့အထိ။ ။

အိပ္ပ်က္ညေတြရယ္…
မႏိုးခ်င္ႏိုးခ်င္ ခုန္ထခဲ့ရတဲ့ မနက္ေတြရယ္..
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေတာင္ ဇိမ္ခံေသာက္ခြင့္မရွိတဲ့ စည္းစိမ္မ်ိဳးရယ္…
ငါလား…
အခုေရာဂါတစ္မ်ိဳးထပ္တိုးလာတယ္..
ဘတ္စ္ကားေပၚ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ အိပ္ငိုက္တတ္လာတယ္။ ။

အထီးက်န္ျခင္းဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရတစ္ခုေျပေပ်ာက္ဖို႔…
ကြန္ပ်ဴတာကို မ်က္ႏွာအပ္
စံုမက္ျခင္းအၾကည့္ေတြနဲ႔ ေန႔ေန႔ညညမခြဲခြာရက္ေတာ့
ငါ… ပါ၀ါေတြသာအထပ္ထပ္တိုးလာတယ္…
အထီးက်န္ျခင္းနဲ႔ငါ ခုထိျပတ္စဲလို႔ကိုမရႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ။

ေ၀ဒနာေတြအထပ္ထပ္နဲ႔
က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ လမ္းမမ်ိဳးကိုမွ
ငါက အိမ္ေဆာက္တမ္းကစားခ်င္ခဲ့ေတာ့လဲ…
ဘာအေရးလဲ..
သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေျခသေပါင္ႀကိဳးခုန္ရံု..
ကိုယ့္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေျခစံုရပ္ရံုေပ့ါ။ ။

ညည့္နက္လို႔အိပ္ေပ်ာ္ရံုဆို ဘာပူစရာလိုလဲကြယ္
သူ႔အေၾကာင္းေတြး အိပ္မက္ထဲစိတ္ကူးေတြတေလွႀကီးယဥ္ျပစ္လိုက္တာေပ့ါ…
တအားခ်စ္လို႔ခ်စ္ေနရံုဆို ဘာလိုမွာလဲကြယ္
ေဒါသေတြဖယ္ သုချမစ္ႀကီးထဲလက္ျပစ္ကူးလိုက္မွာေပ့ါ…
ခုေတာ့…
ညဳတုတု ေဒၚလာေစ်းက
အနိမ့္အျမင့္မဟန္ေလေတာ့..
ငါ..ဆံပင္ေတြျဖဴလာတာကို ဖံုးဖိသာထားရတယ္။

စုသဲျဖဴ