ေလာင္းရိပ္

မွ်တတဲ့ ၀င္ေလထြက္ေလလဲ
တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ေမာပမ္းက်ပ္ခဲေစတယ္။ ။

လွပတဲ့ ၀ကၤပါေတြလဲ
တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ သြားလမ္း၊ လာလမ္းေတြ
မွားေစ၊ေပ်ာက္ေစတယ္။ ။

သင့္တင့္တဲ့ ရင္နာျခင္းကင္းတရားေတြလဲ
တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ထက္ သူ႔အတြက္
ဦးစားေပးေဟာမိေစတယ္။ ။

က်ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြလဲ
တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ သူ႔ကိုယ္စား ကိုယ္ကိုတိုင္ရွာေဖြမိေစတယ္။ ။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဟုတ္လွၿပီအထင္နဲ႕
စြန္႔လႊတ္ ေၾကကြဲ ခံစား ရင္နင့္ေစတာကိုၿမိဳသိပ္မိျပန္တယ္။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့
သူ႔ကို ရုတ္ခ်ည္း မုန္းေမ့ျပစ္ခ်င္မိတယ္။ ။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့
ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ၾကည့္ နာက်င္ေနမိေစတယ္။ ။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့
သူ႔ကို ရင္နာနာနဲ႕ ခြင့္လႊတ္ေနမိတယ္။ ။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့...
တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့...
ကၽြန္မက လူ႔က်င့္၀တ္ေလာင္းရိပ္ေအာက္မိေနတဲ့
ႏြယ္ပင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ခဲ့တယ္ ေမာင္။ ။


စုသဲျဖဴ