က်ိန္စာသင့္ေနေသာ ၿမိဳ႕ျပ

ငါ့ၿမိဳ႕ျပမွာ..

ဘယ္ဘာသာစကားမွ မထြန္းကားေတာ့ဘူး။

အျမတ္တႏိုးေျဖခြင့္ရလိုက္တဲ့

စကားေလးတစ္ခြန္းက ခံစားခ်က္အကုန္ျဖစ္ပါလွ်က္

ရင္ထဲမွာေတာ့ ျပည့္သိပ္ေနေသးတယ္။ ။

ငါ့ၿမိဳ႕ျပမွာ..

ဘယ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အသီးအႏွံမွ မေအာင္ျမင္ေတာ့ဘူး။

တယုတယစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့

သံေယာဇဥ္အဖူးအပြင့္ေတြက ရိတ္သိမ္းခ်ိန္တန္ပါလွ်က္

မိုးေရခ်ိန္ကို ငံ့လင့္ေနတယ္။ ။

ငါ့ၿမိဳ႕ျပမွာ..

ဘယ္ေအာက္ဆီဂ်င္မွ သန္႔စင္မေနေတာ့ဘူး။

ၿမိဳခ်ဖံုးကြယ္ထားရတဲ့

တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ေတြက

(စီးကရက္ဆိုးက်ိဳးလိုပါဘဲ) အဆုတ္နဲ႔ရင္ဘတ္မွာ အခိုးအေငြ႕ေတြတြယ္က်န္တယ္။ ။

ငါ့ၿမိဳ႕ျပမွာ..

ဘယ္အႏုပညာမွ မထြန္းကားေတာ့ဘူး။

ကိုယ္တိုင္ေရးမွတ္တမ္းျဖစ္တဲ့

ေ၀ဒနာေတြက ကုန္ဆံုးခ်ိန္တန္ပါလွ်က္

ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ေတြ တိုးပြားခံစားေနေသးတယ္။ ။

ငါ့ၿမိဳ႕ျပမွာ..

ဘယ္မီးေရာင္မွ လင္းလက္မေနေတာ့ဘူး။

ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳအတိတ္နဲ႕

ဆန္႔က်င္ဘက္စကားေတြကိုသာဆိုတတ္တဲ့

အကဲဆတ္ျခင္းေတြက “အခ်စ္ကို”လြဲမွားေစပါလွ်က္

ကိုယ့္အတၱကို ကိုယ္ထြန္းညိႈၿပီး ဂုဏ္ယူခ်င္ေနေသးတယ္။ ။

ငါ့ၿမိဳ႕ျပမွာ..

ဘယ္တရားသူႀကီးမွ အမႈမထမ္းေတာ့ဘူး။

စြဲခ်က္ေတြ၊ပုဒ္မေတြနဲ႕

ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို ကိုယ္ဗိုလ္လုပ္ေနတတ္တဲ့

တထီးတနန္းဆန္ျခင္းေတြက“အခ်စ္ကို”ပ်က္ယြင္းေစပါလွ်က္

ကိုယ့္အရိပ္ကို ကိုယ္လက္ညိႈးထိုးၿပီး ေမာက္မာခ်င္ေနေသးတယ္။ ။

ငါ့ၿမိဳ႕ျပမွာ..

ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။

ျမင္ေအာင္မၾကည့္တတ္သူနဲ႔

ခံစားခ်က္ကိုဦးထိပ္ပန္သူဆံုတဲ့ပြဲ..

ကဲဇာတ္ဆရာေရ..

လြမ္းခ်င္းေလးနဲ႔

မီးေလးမွိတ္ၿပီး..

ကားလိပ္ေလးသာခ်ေပးခဲ့ပါ။ ။

                                  
                                     စုသဲျဖဴ